Buwang

(This piece may be a parody, my aim though is not to ridicule those people with mental illness, but perhaps give an insight to their sad plight.)

Isip ko’y wala na sa akin,

Ako’y buwang sa ‘yong paningin,

Ako ngayo’y nag-iisa,

Sa loob ng isang selda.

Sa ilalim ng puting ilaw,

At dilaw na gown,

Nagwawala’t sumisigaw,

Sa dilaw na buwan.

Ayokong mabuhay sa hawla,

Ngunit ‘di na ako lalaya pa,

Ulirat ko ay lumayas na,

Lumipad papuntang buwan.

Sa ilalim ng puting ilaw,

At dilaw na gown,

Nagwawala’t sumisigaw,

Sa dilaw na buwan.

Itong kanta pinapaabot ko sa buwan,

Ang takbo nitong utak ko ay nasa kalawakan,

Hindi na bumabalik dito sa akin,

Walang nagmamahal,

Wala rin namang mamahalin,

Pakinggan aking iyak at damdamin,

Sa loob ng Mandaluyong na damdamin.

Sa ilalim ng puting ilaw,

At dilaw na gown,

Nagwawala’t sumisigaw,

Sa dilaw na buwan.

(*Inspired by the song “Buwan” by Juan Karlos. This piece can also be sang to that same tune; composed at 2 AM, crazed by the moonlight.