Category Archives: filipino

A Weekend To Remember

15 May 2018

10 Comments

Few days ago I drove to my outreach clinic which is an hour and a half away. As I mentioned in the past, the drive there is mostly serene and relaxing, going through picturesque rural Iowa landscapes. Unlike the frustrating drive through EDSA being stuck in traffic for an hour and half. It was a beautiful spring day too, with colorful blossoms on the trees lining the highway.

This journey provides me an opportunity to ruminate, I mean to think deeply, not chew the cud like cows here in Iowa. And a chance for some “sound tripping” too. The music album I picked that day for the drive was an album I have not listened to for quite a while. I just added it recently to my iPhone’s music library. It was Jim Chappell’s “Saturday’s Rhapsody.”

While I was cruising down the road and listening to the music, it took me back 25 years ago. To be exact, it was a Saturday night in January of 1993.

I was a fresh graduate from medical school, and I just passed the Philippine Medical Boards. Some of my friends had been harassing (kantiyaw) me for days to take them out to eat as a celebration for my recent board passing. So I told them, perhaps the coming weekend after a church function, we can go out if we wish. A wishy-washy plan.

There was this girl, a friend of a friend, who recently became part of my circle of friends, that I knew it was her birthday that weekend so I brought a gift just in case she’ll show up and join the party.

The gift was a music cassette tape. Remember them? Compact discs were not in vogue yet or they were more expensive than the cassette tape that time. It was Jim Chappell’s album “Saturday Rhapsody.”

Jim Chappell is an American jazz pianist. I’m not really a jazz type-of-guy. I am more of Pinoy folk, rock and country type-of-guy, with favorites like Freddie Aguilar, Asin and Eraserheads. But when I’m studying, I avoid those songs, as I would break out in a song which will be disruptive. So I gravitate to instrumental music or music without words. That’s how I end up listening to jazz music, especially when I was reviewing for my boards.

As I was listening to a smooth jazz radio station in Manila, I heard the music of Jim Chappell, and I got hooked. I bought my first album of his, “Living the Northern Summer.” I love his music so much that I shared this to my friends, as I gave them Chappell’s album as a gift. And that brought me to that particular night in January 1993.

I bought the album “Saturday Rhapsody” as a possible gift. That is if this particular girl would show up that night. If not, I can keep it for myself, for I still don’t have that album anyway.

But the girl showed up.

Darn, I would like to keep that cassette tape for me! Yet it was also a good thing, since it was her birthday, thus it was her blowout too. So she shared on the bill for the restaurant meal for our group, saving me some money.

After seeing the album, this girl thought that the music was kind of “bastos” (lewd), as the picture on the cover of the album was some sort of a naked woman (see photo below). She also thought I was “presko” (fresh or impudent)! But afterwards, when she listened to the album, she found that it was decent music and she liked it. It changed her impression of me too.

SaturdaysRhapsody

We became good friends since then. We even went together to the concert of Jim Chappell when he came to Manila and performed at the Philippines International Convention Center in the summer of 1993.

In the end, the album that I gave away, became mine eventually and I didn’t have to get one for my own, as she and I shared it together. We have been sharing more than just music together for the past 25 years.

*******

Here’s a sample of one of the songs in that album “Saturday Rhapsody.” This song is “A Weekend to Remember.” It really was.

(*photo from the web, video from YouTube)

 

 

Abangers: Infinity Wait

23 April 2018

2 Comments

Ilang araw na lang ay lalabas na ang bagong pelikula ng mga paborito nating superheroes, ang “Avengers: Infinity War.” Ito ay isa sa pinakamalaking production ng Marvel Studios at pagsasama-sama ng pinakamaraming superheroes.  Ang movie genre tungkol sa mga superheroes, ay isa sa mga pelikulang kinagigiliwan ng madla at malakas tumabo sa takilya.

Pero ibang superheroes ang gusto kong talakayin ngayon. Ito ay ang mga Abangers. Mga taong nag-aabang.

Hindi ko tinutukoy ‘yung mga tambay sa kanto. Oo nga’t nag-aabang din sila, pero hindi ko lang alam kung ano nga ba ang inaabangan nila. Siguro, Pasko?

Hindi ko rin tinutukoy ang mga pasaherong tinitiis ang pagod, gutom, init, at pakikipag-siksikan habang nag-aabang ng masasakyan. Tunay naman na umaabot ng siyam-siyam makarating lamang sa paroroonan. Sa ibang pagkakataon ko na lang tatalakayin ‘yon.

Ang aking tinutukoy ay ang mga nag-aabang sa pag-ibig na hindi nila maangkin. Sa simpleng salita, ‘yung mga nagmamahal ng taong may girlfriend o boyfriend na. O mas masaklap pa, nagmamahal ng may asawa na. Sila ay nag-aabang na magkahiwalayan ang sinisinta nila, para sila naman ang makaentra.

Maraming mga kanta akong kinagisnan noon na nagsasaysay ng ganitong sintimyento. Ito ang isa: Hanggang Sa Dulo ng Walang Hanggan.

Ang orihinal na umawit nito ay si Basil Valdez, at ni-remake naman nila Gary Valenciano at Sarah Geronimo.

At kung sadyang s’ya na ang ‘yong mahal,
Asahan mong ako’y di hahadlang,
Habang ikaw ay maligaya ako’y maghihintay,
Maging hanggang sa dulo ng walang hanggan.

Ayan ang tunay na Abanger! “Abanger: Infinity Wait.”

Heto pa ang isa, awit naman ni Martin Nievera, “Ikaw ang Lahat sa Akin.” May cover din nito si Regine Velasquez.

At kung hindi ngayon ang panahon,
Upang ikaw ay mahalin,
Bukas na walang hanggan,
Doo’y maghihintay pa rin.

Meron pang isang kanta, ang awit ni Andy. Andy ba kamo? “Andy ‘to ako, umiibig sa ‘yo.” Huh?

Ah, eh si Ogie Alcasid pala ang kumanta nito. At my version din si Leah Salonga.

Nandito ako umiibig sa iyo,
Kahit na nagdurugo ang puso,
Kung sakaling iwanan ka niya,
Huwag kang mag-alala,
May nagmamahal sa iyo,
Nandito ako.

Ilan lang ‘yan sa mga theme songs ng mga Abangers. Sila ay mga superhero, di ba? Hero, bayani, as in martyr! Pwedeng-pwede na silang barilin sa Luneta.

Maaring iyong tatanungin, masama bang maging Abanger?

Unang-una, mahirap maging Abanger. Lagi ka na lang nagtatago sa dilim, naghihintay sa pagkakataon na lumabas sa liwanag. Laging patago ang iyong diskarte, at baka ka mahuli ng tunay na nagmamay-ari. Sabi nga ng lumang kanta ng Apo Hiking Society:

Mahirap talagang magmahal ng syota ng iba,
Hindi mo mabisita kahit okey sa kanya,
Mahirap oh mahirap talaga,
Maghanap ka na lang kaya ng iba…..

I-dial mo ang number sa telepono,
Huwag mong ibibigay ang tunay na pangalan mo,
Pag nakausap mo siya sasabihin sa’yo,
Tumawag ka mamaya nanditong syota ko.

Pero marahil ikakatwiran natin, kung tunay ang pagmamahal natin, ito’y ipaglalaban natin kahit pa may bakod na. Bahala na kung magkabistuhan pa. At handa tayong maghintay, kahit pa sa dulo ng walang hanggan, ika nga ng kanta.

Pero dahil kaya sa pagiging Abanger ay maaring ipinipinid natin ang ating paningin at sinasarado natin ang pinto sa ibang mga pagkakataon. Sabi nga ng isang quote:

When one door closes, another opens; but we often look so long and so regretfully upon the closed door that we do not see the one which has opened for us. – Alexander Graham Bell

Minsan hindi pinto, kun’di bintana ang pinagbubuksan. Kaya’t tumalon ka na sa bintana. Jump out and move on.

Marami ang nabubulag at marami rin ang nagbubulag-bulagan dahil sa pag-ibig.

Isa pang dahilan, ilagay natin ang ating sarili sa sapatos ng boyfriend o girlfriend ng ating inaabangan. Hindi ko ibig sabihin na nakawin mo ‘yung sapatos ng boyfriend o girlfriend, pero siguro naiintindihan mo ang ibig kong sabihin. Hindi ba nakakabwisit kung may umaasungot o umaaswang sa iyong syota? Sabi nga ng Gintong Utos: Huwag mong gawin sa iba, ang ayaw mong gawin sa iyo ng iba.

Ang huling dahilan na naiisip ko kung bakit hindi magandang maging Abanger ay ito, hindi mabuti ang “One-Way Street” sa larangan ng pag-ibig. Hindi ito malusog na relasyon. O hindi ito maituturing na tunay na relasyon.

Unrequited love is the infinite curse of a lonely heart. ― Christina Westover

Tulad ng mga naririnig mong payo ng iyong mga kaibigan, ‘Ang mga martyr, binabaril!’ Alam kong may halaga ka, kaya’t pahalagahan mo rin sana at mahalin ang iyong sarili. Natitiyak kong may tao ring magpapahalaga sa iyo.

Masakit man isipin at mas masakit pang aminin, na ako ay naging isang Abanger din noon. Oo, nag-aabang ako sa pagdaan ng magtataho sa aming kalye noon.

Pero seryoso, naging tunay akong Abanger, nanligaw at nag-abang sa babaeng may boyfriend na. Ito ay nang ako’y nasa unibersidad pa. Akala ko nga kami na. Dalawang taon din akong nagpakagago! Pero salamat at naumpog ako at namulat sa katotohanang wala akong mahihitad at hanggang sa pagiging Abanger lang pala ako.

Hindi ako nagkikimkim ng galit. Hindi ako nanghihinayang. Hindi rin ako mapait sa mga pangyayari.

Noong makailang taon lang ang nakalipas, ay dumalo ako sa aming Graduation Silver Anniversary ng aming unibersidad sa Pilipinas. Dito ay muli kong nakita ang aking dating inaabangan. Oo nga’t may kaunting kislot sa dibdib nang akin siyang makita matapos ang dalawampu’t limang taon. Pero akin ding napagtanto na pundi na at wala nang liyab ang aking damdamin para sa kanya.

Hanggang sa ngiti na lang kami at pagbati ng “Kamusta ka.” Dahil para sa akin, natagpuan ko na ang aking “forever.” At hindi lang ako isang Abanger.

IMG_2340

(*Our class section of Medicine batch ’91, who attended the reunion gala night. Photo credit to our official photographer.)

Chasing Phantom Fishball

11 April 2018

8 Comments

Yesterday our temperature here in Iowa finally wandered above 50º F. Considering that we had snow last weekend, and even had some flurries the day before with subfreezing temperature, we’re just excited that finally spring has sprung.

I was able to come home early with the sun still way up in the horizon, so I decided to go for a run outside.

I wore my brand new cool running shoes that I bought as a birthday gift for myself. I also planned to wear my new colorful running shorts and nifty running shirt that my wife got me for my birthday, but I found out they were still in the laundry. You see, like a child I need all the enticements to keep me motivated in running.

I’m proud to say that I finished my first outdoor 5-kilometer run for this year. Though I would not deny that I was a little out of condition and I struggled to complete the run.

While I was doing my run and I was on my 4th kilometer navigating through our neighborhood, I suddenly caught a whiff of a very familiar scent. I took a deep breath and inhaled it in to confirm. It was the unmistakably glorious smell of fishballs being fried in a lake of oil on a deep frying pan.

Instantly, I was transported back to my days in Manila, as if I entered a Twilight Zone. I felt I was in Forbes Avenue (now Arsenio Lacson Avenue) in front of the UST Hospital. I could almost hear the jeepneys and buses plying that route. Most afternoons, there was a fishball vendor there with his push-stall near the entrance of the hospital.

It does not matter if health experts say that it may not be “safe” to eat street foods, like fishballs, as you can get hepatitis A and some other illness, especially if you dip the fishballs in those jars of sauces. The reason is that some people do “double dip,” that is after taking a mouthful bite of their fishballs on the stick, they would dip it again in the sauce, and that’s how a disease is spread. Could it be the tincture of slobber that makes it more tasteful?

But my courageous friends and I don’t care what the experts say.

After an exhausting day in the hospital working as medical clerks (4th year medical students), we would trek down outside the hospital in our white uniform and all, and buy those delightful fishballs. While they were still hot and floating in oil, we would make “tusok-tusok” the fishballs with the stick, then dunk them in the different dipping sauces. My favorite one was the black spicy concoction with floating onions and siling labuyo. Sometimes I would also dip in the tangy sweetish brown sauce. Sometimes I would dip in all the three jars of sauce. But I swear, I don’t do double dip.

Interesting enough, during our 25th graduation anniversary meeting and reunion held in our medical school two years ago, they served fishballs on a stick during one of the breaks. They have the authentic taste like the ones peddled on the street. It was definitely a hit!

As I reached the end of the cul-de-sac, I came back to the realization that I was on a street in Iowa, and not in Manila. I looked around to search if there’s a fishball vendor around. But there was none. Just the leafless trees, brown grass, and the empty street that I was in.

IMG_6395

Was I hallucinating? Was it because I was huffing and puffing that my brain was oxygen deprived? Or was it because I was hungry and my blood sugar level was running low? Has my brand new running shoes have anything to do with it? Or maybe I was plainly home-sick again?

Fishball, o fishball, why are you haunting me?

(*photo taken during my run)

Ang Lola Kong Adik

11 March 2018

13 Comments

(Addict: a person who is addicted to an activity, habit or substance.)

Sang-ayon sa mga balita, marami raw adik sa atin sa Pilipinas. Pero nababawasan na raw ito dahil sa takot kay Duterte. Noong ako’y bata pa, kapag kami ay lumuluwas sa probinsiya, ay mayroon akong natutunghayan na kakaibang adiksiyon.

Sa bahay ng aking lola sa Norzagaray Bulacan, ay nakatira rin ang isang tiyahin ng aking tatay. Maaaring sabihin na kasama siya sa mga kumukunsumo ng adiksiyong ito. Hindi ko na sasabihin ang tunay niyang pangalan, at tawagin na lang natin siyang Nana Pula.

Aking pinapanood si Nana Pula na uupo na lang sa sahig sa isang sulok ng bahay. Tapos ilalabas na niya ang mga nakasupot niyang paraphernalia. Dito mag-uumpisa na siyang mag-gayat. Magdidikdik. At magbabalot.

Pero bago ninyo isipin na shabu o crystal meth ang kanyang dinidikdik, o kaya’y marijuana ang kanyang binibilot, ay hindi ito gayon. Ang kanyang ginagayat, dinidikdik at binibilot ay nga-nga.

Siguro alam ninyo kung ano ang nga-nga (betel quid). Sa mga nakababatang Pilipino na maaring hindi na pamilyar sa sinaunang bisyo na ito, ang nga-nga ay nginunguya. Hindi ito sinisinghot o hinihithit.

Ang nga-nga ay ang combinasyon ng: ikmo (betel leaf), bunga (areca palm nut), at apog (slaked lime). Gagayatin ang bunga, tapos papahiran ng apog, at ibabalot sa ikmo. Minsan dinadagdagan pa ng dahon ng tabako, para mas matindi ang tama.

NgaNgaLeavesLime

nga-nga (image from the web)

Matapos bilutin ni Nana Pula ang kanyang nga-nga, ito ay kanya nang isusubo at nguguyain. Habang nakasalampak, ngumangata at sumisipsip ng katas ng nga-nga, ay paminsan-minsan siyang dudura ng mala-dugong laway sa siwang ng sahig na kawayan. Para siyang kambing na ngunguya-nguya, pero kontento sa kanyang buhay. At pag-ngumiti si Nana Pula? Pula ang kanyang bibig at mga ngipin! Kaya nga Nana Pula.

Meron din kaming ninuno sa Bulakan na ang tawag sa kanya ay Tatang Puti. Pero hindi dahil sa puting ngipin, kun’di dahil siya ay tunay na maputi. Siya ay meztiso at dugong Kastila. Tunay naman na may lahing meztisuhin ang aking angkan. Pero hindi ako kasama sa mga mapuputi, dahil nakuha ko ang kulay ko sa aking nanay na dugong Ilokano. Teka, naligaw na yata ang usapan.

Balik tayo sa nga-nga. Ang tradisyon na ito ay matagal nang umiiral sa Pilipinas, bago pa man tayo sakupin ng Kastila. Nabanggit ito ni Jose Rizal sa kanyang nobelang Noli Me Tangere, kung saan sa unang kapitulo ay sinaad niyang inalok ito ni Kapitan Tiago sa kanyang mga bisita. Sa kapanahunan noon, hindi Skyflakes at softdrinks ang inihahain sa bisita, kun’di nga-nga!

Ang kustombre ng pagnguya ng nga-nga o betel quid ay hindi lang sa Pilipinas. Maraming bansa sa South at Southeast Asia, at sa kalawig na mga isla sa Pacifica ay kilala ang sinaunang tradisyong ito. Sabi ng World Health Organization, maaaring may 600 milyong tao ngayon ang haling sa bisyong ito.

Ang pag-nguya ng betel nut ay ipinamana sa atin ng ating mga ninuno. Sa katunayan, sang-ayon sa mga archaeologist, may nahukay silang bungo ng tao na may apat na libong taon ang tanda, at ang ngipin nito ay may bakas ng elemento ng betel nut. Ganoong katagal na ang nga-nga!

Gaya ng sigarilyo at iba pang bisyo, bakit kaya nakaka-adik ang nga-nga?

Ang bunga o “betel” nut, ay mula sa areca palm (scientific name: Areca catechu). Ito ay may natural alkaloid, na ang tawag ay arecoline. Ang arecoline ay mild stimulant. Kaya ito’y nakapagbibigay ng energy boost at feeling of euphoria. Sa madaling salita, nakaka-high! Kaya kapag ngumunguya na sila tatang at nanang, ay sumasaya sila at para na silang lumulutang. Tripping na si lola!

Ngunit parang nicotine mula sa dahon ng halaman ng tabako (scientific name: Nicotiana tabacum), ang arecoline mula sa areca palm nut ay nakaka-adik din. Kaya bago pa naging palahithit ng tabako, o bago pa magsipagbilot ng marijuana, ay ngumangata na ng nga-nga ang Pilipino. Lahi nga kaya tayo ng mga adik?

Maliban sa nakaka-adik ang nga-nga, may iba pa bang masamang epekto ito?

Sang-ayon sa mga pag-aaral, ang nga-nga ay maaring maging sanhi ng kanser sa bibig. Iyong ibang matatanda sa atin, nag-nganganga na, nagtatabako pa, tapos nasa loob pa ng bibig ang sindi ng tabako, kaya’t mataas ang insidente nila ng kanser sa bibig.

Dahil laging ngumunguya ang kumukunsumo ng nga-nga, ito ay maari ring magdulot ng oral submucous fibrosis. Ang kondisyong ito ay sanhi ng “stiffness in the mouth and eventually the loss of jaw movement.”*

Isa sa pinakamalinaw na sanhi ng nga-nga ay ang pamumula ng bibig at ngipin. Para silang nagpahid ng sangkatutak na lipstick, pero kasama pati ipin! Maari rin itong sanhi ng tooth decay, gum disease at bad breath.

Kaya noon pa man, kapag nag-nganga-nga na si Nana Pula, umiiiwas na akong pahalik sa kanya, dahil baka mag-amoy nga-nga at apog ako. Pero nagmamano pa rin naman ako kay Nana Pula.

Subalit kahit may kakaibang adiksiyon si Nana Pula, ay mapayapang mamamayan naman siya. Mapagmahal din siya sa kanyang mga kamag-anak at kaibigan. Maaring sabihin na adik siya sa pagmamahal sa kanyang mga pamangkin at apo, kasama na ako, kahit gaano pa ako kakulit noon.

Isang araw, matahimik na pumikit si Nana Pula, lumutang at pumailanglang sa walang hanggang kawalan. Wala sa aming nakababatang pamilya ang pumulot ng kanyang bisyo, kaya’t ito’y naglaho na rin sa pagpanaw ni Nana Pula.

(*from Journal of the American Dental Association)

Fevered Musing

1 March 2018

12 Comments

I called in sick. I have not done that a lot. In fact, this is the first time I did it. Many times, I just grit my teeth and willed myself to work, even if I felt like I was ran over by a truck.

I have this notion that doctors should not get sick. For who will take care of the patients? But am I really be of help or be more of harm if I go to work, while I myself is sick? After much deliberation, and after foregoing the feeling of guilt, I made the call.

Don’t get me wrong, I am no superhuman. In fact, I get sick more often than my wife. She chided that I am built poorly and of cheap quality materials. During my childhood days in Manila, we call our classmates who get sick easily “Made in Taiwan.” We pride ourselves to be “Made in Japan” or “Made in USA” if we’re the only ones left standing. Nothing against products from Taiwan. Accept it or not, we Filipinos sometimes can be racist. I am sure being made in Taiwan nowadays does not have that connotation.

I am trying so hard not to get sick. I exercise regularly, and I try to eat healthy, and I even got my flu shot. But I still got sick. Being a physician, when you’re dealing with ill patients all day, and they are coughing in your face, it’s just a matter of time that you’ll get it too. Plus we are in the middle of the flu epidemic and it is particularly bad this season.

I am in bed for 2 days straight now. I know, that in itself can make my head hurt. I am popping Advil every 4 to 6 hours round the clock, just to get relief from the fever and the body aches, even though I don’t like taking medicine.

I isolated myself in our bedroom, as I asked my wife to sleep in another room, so she’ll not get what I have. This is not the time for ‘sharing.’ I also put on a mask whenever I go out of the room, and ate separately away from the table.

I was having chills and fever when my thoughts wandered into the times in the past, when I was also sick in bed.

I was in our home in Manila, with high fever. I was still so young, that I don’t go to school yet. My body was full of red spots that were very itchy, and I’m trying my best not to expose them. (Bawal daw mahanginan.) I believe I got the measles. My mom would continuously put a wet towel in my head to try to lower my temperature. But despite of that, I was to the point of hallucinating, that my mother said I was seeing things that were not there.

Then there was the time I was in Kindergarten, when I again had a fever, and one side of my face swelled up. I looked like a squirrel that has an acorn in one of its cheek. I had the mumps. My folks painted a bluish gooey something on my face. It is a concoction of clay, blue dye and vinegar, which was a popular folklore remedy for mumps in the Philippines. My classmates in Kindergarten stopped by our house to visit me, and they saw me with my painted blue puffed-up cheeks.

I know, I know, you may be asking, why did I get both the measles and mumps when I was a child. Why was I not vaccinated? Were my parents against vaccination? Not really. I was just born before the era when MMR (Measles, Mumps and Rubella) vaccine became available worldwide. It was later offered in our school when I was older, I think I was in Grade 2 or 3. My classmates and I lined up and I received those injections despite my silent protestation as I was scared of needles.

There were several other times that I was sick as a child with colds, and my mother would put Vicks Vaporub in my chest and back. Even in my nose, when my nose was clogged up and could not breathe. She would also put Vicks Vaporub in my feet and then put socks on me, telling me that will help my fever. For many Filipinos, Vicks Vaporub and White Flower ointment were a cure-all treatment for any ailment. To this day, I hate the smell of them.

Now that I have the MD degree after my name, I know that the blue paint on my cheek and the Vicks Vaporub on my feet perhaps caused nothing to help my sickness. But perhaps just the fact that I am loved and my parents were showing they care, the best that they know how, was enough to make me feel better. And that eventually healed me of my illness.

Many times, showing people that we care for them, is enough to relieve them of their malady. I know I have plenty of that in my home as a child, and in my home now. Even when I feel terrible with this illness, I know that I am being attended to, not necessarily by a medical team, but more importantly by people who really cared for me. In fact, I still have the cup of salabat on my night lamp stand that my wife brought me this morning, and I could already smell the sinigang that she is cooking.

I was having chills when I glanced outside the window.  Snow is now falling softly. I am not going anywhere. More reason to snuggle under the covers the whole day.

IMG_6308

(*These thoughts were concocted 3 weeks ago. I think I got influenza, and I was house-bound for 5 days. Photo taken with an iPhone.)

 

 

Wasak!

18 February 2018

Leave a comment

Sa isang luxury car show, may mga tao mula sa iba’t ibang lahi ang nagkausap-usap. Habang tinitignan nila ang mga magagarang kotseng naka-display sa show, ay nagsimula silang magbidahan.

Taga-Europa: “Doon sa Europa, ang mga luxury cars, gaya ng Mercedes Benz at BMW ay hindi lang para sa mayayaman. Ordinaryo lang na pinanghaharabas at pinampapasada namin ang mga iyan bilang mga taxi.”

Amerikano: “Naku, walang-wala iyan sa Amerika. Doon sa amin, ang mga mamahaling kotse tulad ng Mercedes, BMW at Corvette, ay binabale-wala at linalaspag lang. Walang patumangga pa naming binabangga at pinapasabog ang mga ito sa mga pelikula.”

Pilipino: “Nakow, taghirap naman pala sa bansa ninyo. Walang panama iyan sa Pilipinas. Doon sa amin, ang mga bagong-bagong luxury cars gaya ng Jaguar, Mercedes, BMW at Corvette ay hindi ginagamit o sinasakyan! Pinayuyupi lang ng aming Presidente para ang bakal ay gawing tansan!”

Wasak!

48EC688E00000578-5357389-image-a-34_1517919085033

(*photo from dailymail.co.uk)

Question and Answer: Hindi Maubos na Ubo

15 February 2018

Leave a comment

May kanta ang Eraserheads na nagsasabi: “Hanggang sa dulo ng mundo, hanggang maubos ang ubo.” Pero ang tanong na tatalakayin natin ngayon ay ang hindi maubos na ubo.

Doc,

Good AM po. Ako po ay may ubo, matagal na po pero hindi pa rin naaalis. Akala ko dahil sa sumugod ako sa ulan kaya po ako inubo. Sumasakit na din po minsan ang aking likod pag ako umuubo, tas noong isang araw may bahid po ng dugo plema ko.

Hindi naman po ako nilalagngat. Sabi ng asawa ko pumapayat po raw ako, pero baka kulang daw ako sa bitamina. Ano pong dapat kong gawin? Sana po matulungan ninyo ako.

Toto

Dear Toto,

Maraming dahilan kung bakit tayo inuubo. Una sa lahat ang ubo ay hindi mismo sakit. Ito ay palatandaan o sintomas lamang na maaring tayo ay may sakit.

Ang ubo, ay isang reflex o protective response ng ating katawan sa isang bagay na maaring magdulot ng pinsala sa ating sistema. Tulad nang kapag ikaw ay nasamid, ibig sabihin, maaring may butil ng pagkain, o tubig, o laway o anumang foreign body ang nag-trespassing sa ating trachea or windpipe. Tayo ay uubo upang matangal ang anumang nakabara sa daluyan ng ating hangin.

May mga taong hindi makaubo o kaya’y mahina ang kanilang cough reflex, tulad ng mga na-stroke, o kaya’y mga nawalan ng malay, gaya nang sa sobrang kalasingan. Sila ay maaring mag-develop ng aspiration pneumonia. Ito ‘yung mga secretions mula sa kanilang bibig ay nakapuslit at naligaw papuntang baga. Dahil hindi sila makaubo ng maayos kaya nalulunod sila sa sarili nilang laway.

Umuubo rin tayo kung maraming plema sa ating daluyang ng hangin at baga. Ang ubo ay paraan upang maalis ang mga plema. Kaya’t hindi maganda kung atin laging pipigilan ang ubo. Kalimitan ang mga gamot na cough suppressants ay hindi kailangan, maliban kung talagang malala na ang ubo na para na tayong asong kumakahol at hindi na tayo makatulog.

the big yawn

Isa sa pinakamalimit na dahilan ng ubo ay infection. Dahil sa inflammation na sanhi ng infection, tumitindi ang mucus production sa ating daluyan ng hangin. Kadalasan ay virus ang sanhi nito, at wala masyadong mabisang gamot sa viral infection. Lilipas lang din naman ito. May mga medisina na maaring magpalabnaw ng plema, lalo na kung malagkit na parang kalamay, upang mas madali natin itong ilabas. Makakatulong din ang pag-inom ng maraming tubig.

Minsan ang infection ay dahil sa bacteria. Ito ang sanhi ng bacterial bronchitis o pneumonia. Dito maaring kailangan na natin ng antibiotics upang labanan ang infection. Pero minsan hindi lang bacteria, pero maaring fungal (amag) o mycobacteria (tulad ng tuberculosis o TB) ang sanhi ng infection. Sa pagkakataong ito, kailangan na talaga ng subaybay ng duktor para malunasan ang mga infection na ito.

May mga sanhi rin ng ubo na ang dahilan ay hindi infection. Tulad ng asthma, allergy, at gastroesophageal reflux disease (GERD). Sa asthma, maaring ang ubo ay katumbas ng bronchospasm o paninikip ng airways. Maari ring mamaga ang daluyan ng hangin dahil sa hika, kaya mayroon ding plema. Inhalers o tinaguriang bomba de hika ang makakapagbigay ginhawa dito.

Sa allergy naman, maaring maraming mucus o sipon galing sa ilong ang tumutulo sa lalamunan (post-nasal drip), at ito ay umiirita sa ating lalamunan. Maaring makatulong ang mga nose sprays at allergy medications.

Sa GERD naman, ang maaasim na asido mula sa stomach ay maaring umakyat papuntang lalamunan at ito ay umirita sa ating daluyan ng hangin. Makakatulong ang mga antacids na gamot para sa pesteng ahem na ito.

Isa pa sa mga dahilan ng ubo ay ang paninigarilyo. Nagrerebelde ang ating airways, at ang ating katawan ay naglalabas ng maraming mucus para protektahan ang sarili sa umaatakeng iritante. Ito ang sanhi ng tinatawag nating “smoker’s cough.” Siyempre maari rin magkaroon ng COPD or emphysema sa paninigarilyo, at hindi lang ubo ang sintomas nito, kundi kasama na pati ang paghingal at maingay na paghinga na parang nakalunok ng pusa.

Maari rin magkaroon ng kanser sa baga dahil sa paninigarilyo. Ang kanser ay isang sanhi ng ubong hindi maubos-ubos, hanggang maubos pati hininga. Sa katunayan, kapag kanser ang sanhi ng ubo, kalimitan ang kanser sa baga ay nasa advanced stage na. Sa ibang salita, mi ultimo ubo.

Balik ako sa kaso mo Toto, sabi mo medyo matagal na ang ubo mo. Ito ba’y ilang linggo na o ilang buwan na? Isa pa, ikaw ba ay naninigarilyo? Nababahala ako sa sabi mong may bahid ng dugo sa iyong plema. Maaring magkaroon ng dugo sa plema sanhi ng infection o iritasyon ng daluyan ng hangin. Pero maaring mas malala rin ang sanhi nito, tulad ng kanser.

Isa pa sa kinababahala ko ay sabi mo, pumapayat ka. Maaring dahil wala ka lang ganang kumain, o dahil na rin sa iyong sakit kaya nahuhulog ang iyong katawan.

Sa aking listahan ng maaring sanhi ng iyong ubo, infection ang isa sa aking hinala, kasama na rito ang TB, dahil medyo palasak pa rin ang TB sa Pilipinas. O kung ikaw ay naninigarilyo, dapat natin isaalang-alang na puwede itong kanser. Hindi sa tinatakot kita, ako’y nagaalala lamang.

Kaya ang payo ko sa iyo, magpatingin ka na sa iyong lokal na duktor kung hindi mo pa ginawa ito. Siguro kailangan mo na rin magpa-chest x-ray. Itigil mo na rin ang sigarilyo kung ikaw man ay naninigarilyo.

Buti pa kanta na lang tayo:

Hanggang sa dulo ng mundo,

Hanggang maubos ang ubo,

Hanggang gumulong ang luha,

Hanggang mahulog ang tala.

(*photo from the web)

 

Lalamunang Butas

2 February 2018

4 Comments

Bahagi ng pagiging isang masinop na duktor, ay ang pagkuha ng istorya, o aming tinatawag na history, mula sa pasyente. Dahil kalimitan, maaring ma-diagnose o malaman kung ano ang sakit sa pamamagitan lang ng history. Siyempre kailangan pa rin ng physical exam at mga ancillary testing, para makumpleto ang diagnosis. Pero napaka-importante ng history.

Kaya naman kasama sa aming training o pag-aaral bilang duktor, ay ang kung paano kumuha ng tamang history. Katulad nang kung masakit ang tiyan ng pasyente: aming itatanong kung kailan pa nagsimula, o anong oras ng araw lumilitaw ang sakit, anong klase ng sakit, anong maaring nagpapalubha o nagpapaginhawa sa sakit, kung saan mismo ang sakit, o kung ito ay gumagapang sa ibang bahagi ng katawan, kung kumain ba ng panis na pansit, at kung anu-ano pa.

Huwag ninyo sanang isipin na makulit lang ang inyong duktor dahil napakaraming tanong, na pati pagkain ninyo ng pansit ay inuusisa. Ang mga tanong na ito ay kailangan para malaman ang tamang diagnosis.

Oo nga’t mayroong mga pagkakataon na hindi kami makakuha ng tamang kuwento o history mula sa pasyente. Tulad ng mga pasyenteng tuliro o walang malay na dinala sa hospital. Marami kaming ganyang pasyente sa ICU. O kaya naman ay ibang wika o dialect ang kanilang salita, o kaya’y pipi ang pasyente, kaya’t kailangan pa namin ng interpreter.

Mayroon din namang mga pasyente na hindi makapagbigay ng tama o accurate na history, dahil lito sila, o talagang magulo lang silang kausap. Para silang laging lasing. Kaya naguguluhan tuloy pati ang duktor kung ano talaga ang nangyayari.

Saludo ako sa mga Pediatrician, na kayang malaman kung ano ang iniinda ng mga bata o sanggol nilang pasyente, kahit hindi pa ito nagsasalita. Siyempre nakakatulong din ang history na ibinibigay ng magulang ng mga bata.

Mas saludo ako sa mga Veterinarian, kung paano sila kumuha ng history. Siguro ay naiintindihan nila ang bawat kahol, meow, o huni ng kanilang pasyente. Buti na lang at hindi ako pinag-beterenaryo ng nanay ko, at baka kumakahol na rin ako ngayon.

Isang kuwento mula sa matagal na panahon nang nakalipas ang aking isasaysay sa inyo. Ito’y nangyari nang ako’y intern pa sa Pilipinas.  Isang araw ay sabik na sabik na nagkuwento sa amin ang isa naming co-intern, ng kanyang karanasan mula sa hospital ward.

Sabi niya, may pasyente raw siyang may butas sa lalamunan o tracheostomy. Siguro dahil sa cancer sa larynx, pero hindi niya ito sigurado.  Kaya’t kailangan pa rin niyang kunin ang history ng pasyente.

Kung hindi ninyo alam kung paano ang may tracheostomy, sila ay hindi makapagsalita ng maayos,  dahil lumalabas ang hangin sa kanilang tracheostomy at hindi dumadaan sa vocal cord. Minsan, yung mga may tracheostomy, ay wala na ring vocal cord, at tuluyan na silang hindi makapagsalita.

Gayun pa man, desidido pa rin ang aking co-intern na kunin ang history ng kanyang pasyente.

Intern: Kuya, ano po bang dahilan bakit ka pumunta sa ospital?

Pasyente: Heh, hasi hirahp ahoh humingah.

Intern: Ganoon ba? Eh bakit ka nagka-tracheostomy?

Pasyente: Heh hasi, hanito hiyan. Halahas haho hahihahiho. Hayah haghahooh haho hang hanser sa lahlahmunah.

Intern: Teka, teka kuya. Hindi po kita maintindihan.

Luminga-linga ang aking co-intern at nagbakasakali na may kasama o bantay ang kanyang pasyente. Inisip niya, baka makakatulong ito na magbigay ng kuwento.

Sapak naman at naroon sa may pintuan ang isang kabataang lalaki. Tinanong ng intern kung kilala ba niya o siya ba ang bantay ng pasyente.

Tumango naman ang lalaki. Natuwa ang intern.

Tinanong uli ng intern kung alam ng bantay ang kwento ng pasyente. Tumango ulit ang bantay. Lalong natuwa ang intern.

Intern: Ano ba ang nangyari sa kanya?

Bantay: Ngabi ngiya, malangas naw ngiya mangingangiyo, ngaya ngagngaroon ngiya ngang nganser nga lalamungan.

Toink!

Sa kabila nito, nakuha pa rin ng intern ang wastong history. Kinailangan lang ng konting tiyaga at pangunawa.

*********

(*Ang kuwentong ito ay tunay na pangyayari, at hindi ko po intensiyon na laitin ang may mga tracheostomy o cleft palate.)

 

Pahabol na tula:

Mga lalamunang butas,

At ngala-ngalang bukas,

Mga boses na gasgas,

Hirap silang bumigkas.

H’wag batuhin ng pintas,

Bagkus tratuhin ng patas,

‘Pagkat ‘di man sila matatas,

Isip nila’y matalas.

Ang Tandang at si Uncle Tom

23 January 2018

7 Comments

Ako ay may tiyuhin na Amerikano. Siya si Uncle Tom.

Tatlong dekada na ang nakalipas nang isa sa aking mga tiyahin ay nagka-penpal ng isang Amerikano. Uso pa noon ang ballpen, magsulat sa papel, at maghulog ng sulat. Matagal-tagal din silang nagkasulatan, at dumating sa yugto na gusto nilang magkita. Wala pang Facebook at FaceTime noon, kaya’t nag-planong lumipad papuntang Pilipinas ang Amerikanong penpal ng aking tiyahin.

Dahil kami ay may bahay naman sa Maynila, at para na rin tuluyang makaliskisan, este makilatis pala ang ibig kong sabihin, ang kanyang penpal, kaya pinakiusap ng aking tita na sa bahay na namin tumuloy ang Amerikano.

Itanggi man natin o hindi, marami pa rin sa atin ang nagnanais na makakilala ng isang banyaga, at mapangasawa ito. Dahil sa isip natin ito ang ating magiging pasaporte para lumisan ng bansa. At kung tayo ay medyo tag-hirap, ito ang ating pagkakataong umunlad at makaahon sa buhay. Darating kaya ang panahon na ang mga Pilipino ay hindi na mangangarap na umalis ng bansa?

Kaya nang dadalaw na ang Amerikano, hindi kami magkandaugaga sa aming paghahanda sa kanyang pagdating. Para kaming naghanda sa isang official state visit, gaya nang dumalaw si President Trump sa Pilipinas. Kulang na lang ay umarkila kami ng banda ng mga musikero at magpa-piyesta sa aming kalye sa pagsalubong sa kanya.

Lumuwas pa ng Maynila ang aming lola mula sa probinsiya at nagdala ito ng mga buhay na manok, para raw ipanghanda sa Amerikano naming bisita. Siyempre, mas masarap pa rin daw ang lasa ng native at free-range na manok. Organic pa at siguradong hindi sinaksakan ng growth hormone at antibiotic.

Isa naman sa aking tiyuhin ang sumundo mula sa airport. Hindi na ako sumama dahil puno na ang sasakyan at baka wala pang maupuan ang aming bisita. Pagkasundo sa airport, ay sa bahay na namin sa Sampaloc Manila tumuloy ang Amerikano.

Sa aking silid pinatulog ang bisita. Malaking tao pala itong Amerikano. Hindi ko alam kung paano siya nagkasya o kung naging kumportable siya sa aking munting katre. Aaminin ko medyo masikip ang aking silid, pang-Petite (Palito?) size lang ito at hindi pang-Jumbo size. Hindi ko rin alam kung naglagkit sa init ang aming bisita, dahil wala naman kaming air conditioner. Pero may bintana naman at bentilador ang aking kuwarto.

Kahit payak ang aming bahay at masikip ang aking kuwarto, ay siguro naman ay lumutang pa rin ang aming pagiging hospitable sa aming panauhin. Kung tutuusin hindi lang ang Amerikanong penpal ng tiyahin ko ang banyagang natulog sa aking munting silid. Minsan ay nagkabisita kami ng galing Papua New Guinea na tumuloy din sa aking kuwarto. Marami ring kaming mga bisitang lokal ang nanuluyan dito. Kaya puti, itim, o kayumanggi – walang kinikilingan ang aking silid.

Balikan natin ang mga manok na dala ng aking lola. Isa dito ay puting tandang, pero hindi ito pang-sabong. Dahil hindi lahat ng manok ay ihahain kaagad, kaya’t ang iba ay hinayaan munang buhay. Kasama dito ang tandang na itinali sa veranda ng aming bahay.

Unang gabi ng aming bisita, maaring pagod na pagod sa biyahe ang Amerikano, at may jet-lag pa, kaya hahayaan lang sana namin siyang matulog kahit tanghaliin pa siya ng gising. Subalit may ibang balak ang puting tandang.

Bago pa magbukang liwayway o maaninag ang liwanag ng umaga, at bago pa magsipag-byahe ang mga traysikel ay simula nang tumilaok ang puting tandang. Walang patid at masigabo sa pagtilaok ang pesteng manok. Pumwesto pa ito malapit sa bintana ng aking kuwarto.

Hindi nagtagal ay nagising ang aming bisitang Amerikano. Galit at mainit ang ulo nito. Masama ang pagkakagising. Sino nga bang hindi mauunsiyame kung mabulabog ka sa iyong mahimbing na pagkakatulog.

Paglabas niya sa kuwarto, ay ako ang kanyang nasalubong. Sabi niya sa akin: “Where is that #&*@^! rooster, I’ll wring it’s neck!”

Sa halip na sa ilang araw pa sana kakatayin ang pobreng tandang, noong araw rin na iyon, naging tangahalian na namin ito. Nahimasmasan naman ang init ng ulo at natuwa pa ang aming panauhing pandangal, nang matikman niya ang masarap na luto na inihain namin sa kanya. Tinolang manok!

Nang malaon na ay nagkaigihan naman ang aking tita at ang kanyang penpal. Sila ay nagkataluyang magpakasal, at siya ay naging aking Uncle Tom. Hindi na nagtagal pa ay nakalipad na rin ang aking tita papuntang Amerika.

Maaring sabihin na dahil kay Uncle Tom, ay naging masuwerte ang aking tiyahin dahil siya’y nakarating ng Estados Unidos. Kahit man ako ay nabiyayaan din, dahil ang tiyahin kong ito ang isa sa tumulong sa akin sa pinansiyal nang ako’y nag-a-apply na papuntang Amerika para sa aking Medical Residency Training. Dahil sa ako’y natanggap sa isang academic hospital para mag-training, ito naman ang naging daan para ako’y makapangibang-bayan.

Noong nakaraang Pasko, maliban sa aking pagtawag sa mga kamag-anak sa Pilipinas, ay tinawagan ko rin ang aking tiyahing ito na naninirahan na sa California. Siya ang pinakamalapit kong kamag-anak dito sa Amerika. Ang California ay mahigit na tatlong oras na biyahe sa eroplano o dalawang araw na drive mula sa amin dito sa Iowa.

Sa pag-uusap namin ng aking tita ay nabanggit niya na medyo lumulubha na raw ang kalagayan ni Uncle Tom at nagiging makakalimutin na rin ito. Sa katunayan, may mga ilang taon nang may sakit si Uncle Tom. Salamat na lang kay tita na tunay na nagmamahal sa kanya, at hindi niya ito pinababayaan. Isa pa, dahil nurse ang aking tiyahin, naaalagaang lubos si Uncle Tom.

Sa aking tingin at palagay, kung naging masuwerte ang aking tiyahin, mas naging masuwerte si Uncle Tom dahil nakilala niya ang aking tita at ang aming pamilya. At hindi lang ito dahil sa nakakain siya ng tinolang manok.

DSC_0048

(*photo taken during our last visit to the Philippines)

8 Years of Blogging

18 January 2018

14 Comments

Eight years ago this day, I launched myself into the wide and far-reaching space of the blogosphere. And Pinoy Transplant In Iowa has been in orbit since then.

IMG_0509

Eight years in existence may be deemed a milestone, especially if you consider the fact that according to research (which I also read from a blog), the average lifespan of a blog is less than 100 days. Perhaps I’m just more stubborn. Too stubborn to quit.

Though in all honesty, I seriously thought of walking away last year. I even have a “swan song” article written already, though it remained unpublished. Again, too stubborn to quit.

I am thankful for all of you, my readers and followers. The silent majority of you are not bloggers. The past year has been the most successful year yet, with regards to readership, as I got more than 70,000 visits last year. But I know, that’s nothing compared to some popular blogs that can garner that same stats in just a few days. For me, it took me eight years to establish that level of audience. That’s fine, Rome wasn’t built in one day.

Speaking of Rome, do you know that the Colosseum in Rome took 8 years to build? It was completed in 80 AD. Given the available technology and equipments they have during that time and considering how colossal (sorry, pun intended) that structure was, which can hold 50,000 people, eight years was really not long, but was rather quick. So a period of time can be short or long if you look at it in different perspectives. Anyway, we know that the Colosseum is still standing today after almost 2000 years.

Don’t get me wrong, I am not having the delusion that this blog will have the same longevity as the Colosseum. But at least I can say that with the number of visits I have, I can fill the Colosseum in a year.

To all of you, again, I am grateful and humbled for your continued visits.

Sincerely yours,

IMG_2493

Pinoytransplant

 

(*first photo was in Ilocos Norte 2012, the second was in Tel Aviv 2017)