Category Archives: filipino

In Memoriam: Ang Tandang at si Uncle Tom

20 September 2020

1 Comment

I am re-posting an entry I wrote not too long ago, in memory of my American uncle who passed away yesterday.

**********

Ako ay may tiyuhin na Amerikano. Siya si Uncle Tom.

Tatlong dekada na ang nakalipas nang isa sa aking mga tiyahin ay nagka-penpal ng isang Amerikano. Uso pa noon ang ballpen, magsulat sa papel, at maghulog ng sulat. Matagal-tagal din silang nagkasulatan, at dumating sa yugto na gusto nilang magkita. Wala pang Facebook at FaceTime noon, kaya’t nag-planong lumipad papuntang Pilipinas ang Amerikanong penpal ng aking tiyahin.

Dahil kami ay may bahay naman sa Maynila, at para na rin tuluyang makaliskisan, este makilatis pala ang ibig kong sabihin, ang kanyang penpal, kaya pinakiusap ng aking tita na sa bahay na namin tumuloy ang Amerikano.

Itanggi man natin o hindi, marami pa rin sa atin ang nagnanais na makakilala ng isang banyaga, at mapangasawa ito. Dahil sa isip natin ito ang ating magiging pasaporte para lumisan ng bansa. At kung tayo ay medyo tag-hirap, ito ang ating pagkakataong umunlad at makaahon sa buhay. Darating kaya ang panahon na ang mga Pilipino ay hindi na mangangarap na umalis ng bansa?

Kaya nang dadalaw na ang Amerikano, hindi kami magkandaugaga sa aming paghahanda sa kanyang pagdating. Para kaming naghanda sa isang official state visit, gaya nang dumalaw si President Trump sa Pilipinas. Kulang na lang ay umarkila kami ng banda ng mga musikero at magpa-piyesta sa aming kalye sa pagsalubong sa kanya.

Lumuwas pa ng Maynila ang aming lola mula sa probinsiya at nagdala ito ng mga buhay na manok, para raw ipanghanda sa Amerikano naming bisita. Siyempre, mas masarap pa rin daw ang lasa ng native at free-range na manok. Organic pa at siguradong hindi sinaksakan ng growth hormone at antibiotic.

Isa naman sa aking tiyuhin ang sumundo mula sa airport. Hindi na ako sumama dahil puno na ang sasakyan at baka wala pang maupuan ang aming bisita. Pagkasundo sa airport, ay sa bahay na namin sa Sampaloc Manila tumuloy ang Amerikano.

Sa aking silid pinatulog ang bisita. Malaking tao pala itong Amerikano. Hindi ko alam kung paano siya nagkasya o kung naging kumportable siya sa aking munting katre. Aaminin ko medyo masikip ang aking silid, pang-Petite (Palito?) size lang ito at hindi pang-Jumbo size. Hindi ko rin alam kung naglagkit sa init ang aming bisita, dahil wala naman kaming air conditioner. Pero may bintana naman at bentilador ang aking kuwarto.

Kahit payak ang aming bahay at masikip ang aking kuwarto, ay siguro naman ay lumutang pa rin ang aming pagiging hospitable sa aming panauhin. Kung tutuusin hindi lang ang Amerikanong penpal ng tiyahin ko ang banyagang natulog sa aking munting silid. Minsan ay nagkabisita kami ng galing Papua New Guinea na tumuloy din sa aking kuwarto. Marami ring kaming mga bisitang lokal ang nanuluyan dito. Kaya puti, itim, o kayumanggi – walang kinikilingan ang aking silid.

Balikan natin ang mga manok na dala ng aking lola. Isa dito ay puting tandang, pero hindi ito pang-sabong. Dahil hindi lahat ng manok ay ihahain kaagad, kaya’t ang iba ay hinayaan munang buhay. Kasama dito ang tandang na itinali sa veranda ng aming bahay.

Unang gabi ng aming bisita, maaring pagod na pagod sa biyahe ang Amerikano, at may jet-lag pa, kaya hahayaan lang sana namin siyang matulog kahit tanghaliin pa siya ng gising. Subalit may ibang balak ang puting tandang.

Photo by Leonardo Jarro on Pexels.com

Bago pa magbukang liwayway o maaninag ang liwanag ng umaga, at bago pa magsipag-byahe ang mga traysikel ay simula nang tumilaok ang puting tandang. Walang patid at masigabo sa pagtilaok ang pesteng manok. Pumwesto pa ito malapit sa bintana ng aking kuwarto.

Hindi nagtagal ay nagising ang aming bisitang Amerikano. Galit at mainit ang ulo nito. Masama ang pagkakagising. Sino nga bang hindi mauunsiyame kung mabulabog ka sa iyong mahimbing na pagkakatulog.

Paglabas niya sa kuwarto, ay ako ang kanyang nasalubong. Sabi niya sa akin: “Where is that #&*@^! rooster, I’ll wring it’s neck!”

Sa halip na sa ilang araw pa sana kakatayin ang pobreng tandang, noong araw rin na iyon, naging tangahalian na namin ito. Nahimasmasan naman ang init ng ulo at natuwa pa ang aming panauhing pandangal, nang matikman niya ang masarap na luto na inihain namin sa kanya. Tinolang manok!

Nang malaon na ay nagkaigihan naman ang aking tita at ang kanyang penpal. Sila ay nagkataluyang magpakasal, at siya ay naging aking Uncle Tom. Hindi na nagtagal pa ay nakalipad na rin ang aking tita papuntang Amerika.

Maaring sabihin na dahil kay Uncle Tom, ay naging masuwerte ang aking tiyahin dahil siya’y nakarating ng Estados Unidos. Kahit man ako ay nabiyayaan din, dahil ang tiyahin kong ito ang isa sa tumulong sa akin sa pinansiyal nang ako’y nag-a-apply na papuntang Amerika para sa aking Medical Residency Training. Dahil sa ako’y natanggap sa isang academic hospital para mag-training, ito naman ang naging daan para ako’y makapangibang-bayan.

Noong nakaraang Pasko, maliban sa aking pagtawag sa mga kamag-anak sa Pilipinas, ay tinawagan ko rin ang aking tiyahing ito na naninirahan na sa California. Siya ang pinakamalapit kong kamag-anak dito sa Amerika. Ang California ay mahigit na tatlong oras na biyahe sa eroplano o dalawang araw na drive mula sa amin dito sa Iowa.

Sa pag-uusap namin ng aking tita ay nabanggit niya na medyo lumulubha na raw ang kalagayan ni Uncle Tom at nagiging makakalimutin na rin ito. Sa katunayan, may mga ilang taon nang may sakit si Uncle Tom. Salamat na lang kay tita na tunay na nagmamahal sa kanya, at hindi niya ito pinababayaan. Isa pa, dahil nurse ang aking tiyahin, naaalagaang lubos si Uncle Tom.

Sa aking tingin at palagay, kung naging masuwerte ang aking tiyahin, mas naging masuwerte si Uncle Tom dahil nakilala niya ang aking tita at ang aming pamilya. At hindi lang ito dahil sa nakakain siya ng tinolang manok.

**********

Post Note: Huwag naman sana niyang pagdisketahan ang tandang ni San Pedro. Good night Uncle Tom, see you in the glorious morning.

Leksiyong Pang-Grade Two

6 September 2020

Leave a comment

Balik-eskwela na naman ang mga bata. Pero marami sa mga schools sa ngayon ay virtual class ang meeting dulot ng COVID-19 pandemic. At dahil po pasukan na naman, ay minarapat ko na muling sariwain ang mga leksiyong natutunan ko noong ako’y nasa mababang paaralan pa.

(Related previous posts Kwentong Kindergarten and Leksiyong Pang-Grade One.)

Photo by Skitterphoto on Pexels.com

Ako ay inilipat sa mas malaking paaralan nang ako’y mag-grade 2. Hindi tulad ng paaralan ko sa Kindergarten na nilalakad ko lang mula sa aming bahay, at ang eskwelahan ko ng Grade 1 na isang tricycle lang ang layo, ang bagong school na pinasukan ko noong grade 2 ay malaki ang inilayo nito: 2 sakay ng jeepney at 1 sakay ng tricycle. Lumipat ako doon dahil sa ito ay academy – elementary hanggang high school.

Bagong paaralan. Bagong lugar. Bagong uniporme. Bagong lunchbox. Bagong classroom. Bagong teacher. Bagong mga classmates. Bagong hamon.

Sa Grade 2, ako at iilan lang estudyante ang bagong lipat. Halos lahat ng mga classmates ko ay magkakakilala na dahil doon silang lahat nag-Grade 1. Buti pa sa Kindergarten o sa Grade 1, lahat kami ay bago. Sa Grade 2, ako lang ang bagong salta. Kumbaga ako’y “new kid in town.”

Hindi ko sasabihin na naging madali ang naging transisyon ko sa bagong paaralan. Pero alam kong kailangan itong mangyari. Kaya ang isa sa leksiyon na aking natutunan noong grade 2 ay ito:

Huwag matakot sa pagbabago. Dahil sa pagbabago tayo ay natututo at lumalago.

Sapagkat ako nga’y bago at wala pang kakilala, pag-recess na ay nasa isang sulok lang ako. Mahiyain ako at hindi naman ako ipinanganak na parang pulitiko na maboka at magaling makipagkaibigan. Buti na lang at may dalawang mag-pinsan na bagong salta ring katulad ko. Kinaibigan nila ako, o siguro naawa sila sa akin dahil mukha akong basang sisiw.

Mula noon kapag lunch break na, kahit may bitbit akong baon dahil nga malayo ang bahay namin, ay sumasama ako sa mag-pinsan kong kaeskwela, at doon sa bahay nila ako kumakain ng tanghalian. Kung alam lang ng nanay ko na kung saan-saang kalye at eskinita ng Pasay ako sumusuot at naglalakad ay siguradong mag-aalala ito. Nariyan ang mga maton at siga sa daan na aming nasasalubong. Mayroon din mga lasing at adik. Sa awa ng Diyos, wala namang nangyari sa akin.

Naging kaibigan ko ang mag-pinsan na ito, at mga ilang buwan din akong kaladkarin sa bahay nila. Nakatulong din na naging “in” ang aking bagong kaibigan dahil magaling siya sa sipa at pinakamabilis siyang tumakbo, kaya naman kahit sabit lang ako ay isinasali na rin ako pag-naglalaro na. Hindi na ako basang sisiw.

Isa pang leksiyong aking natutunan noong ako’y Grade 2:

Ang mga taong may kaparehas mong hamon sa buhay ang makakaunawa at makakatulong sa iyo. Ang mahirap na sitwasyon ang makakapagbuklod sa inyo.

Mga ilang taon ko rin naging kaibigan ang mag-pinsan na ito. Ngunit isang araw, lumipat na sila ng paaralan. Tunay na ikinalungkot ko iyon. Hindi man lang ako nakapagpaalam sa kanila. Salamat na lang at marami na akong mga kaibigan pa nang sila’y nawala.

Dahil ako ay baguhan nga, may isang bata rin ang nag-bully sa akin noong ako’y nasa Grade 2. Sabi niya isusumbong daw niya ako sa aming teacher kesyo hindi healthy ang aking baon at hindi raw ito ‘kosher.’ Isusumbong niya ako dahil may kulang daw sa aking uniporme. Isusumbong daw niya ako dahil hindi ako naggupit ng kuko. Isusumbong daw niya ako dahil masyado akong guwapo. At iba’t-iba pang walang katotohanang akusasyon, maliban sa huling paratang.

Tinanong ko ang aking nanay, at sabi niya baka raw inggit lang ang aking kaklaseng ito. O marahil nagugutom lang ito, kaya’t i-share ko na lang daw ang baon ko. Kaya nang sumunod na isusumbong na naman daw niya ako sa teacher, ay binigyan ko na lang siya ng kalahati ng sandwich ko. Masaya naman niyang tinanggap ang inalok kong pagkain. Mula noon, hindi na niya ako ginambala. Gutom nga lang pala.

Kaya isa pa sa leksiyong aking natutunan:

Sikaping intindihin ang gumagawa ng hindi mabuti sa iyo. At kung kaya mong gawin ay gantihan na lang ito ng mabuti.

Marami akong naging paboritong laro noong ako’y Grade 2. Tulad ng agawan base (also known as prisoner’s base), habulan, sipa, at jolens. Hindi naman sa pagyayabang, ay naging mahusay ako at kinilalang hustler sa sipa at asintado sa jolens.

Isang araw, matiwasay kaming naglalaro ng jolens. Ngunit may isang kaeskwela na nang-gugulo habang kami ay naglalaro. Tinitira niya ang aking jolens kahit hindi naman siya kasali. Sinabihan namin na tumigil na siya, ngunit tengang kawali lang siya. Napuno ako, kaya’t dinampot ko ang jolen niya at ibinalibag ito sa pader. Nag-arboroto siya at sinugod niya ako. Hindi ko siya inurungan. Nauwi ito sa suntukan.

Salamat na lang at maraming nakakatandang bata ang umawat sa amin. Hindi naman kami naging duguan. Damdamin lang ang naging sugatan. Hindi ko akalaing makikipag-away ako. Hindi ko rin akalaing may dugong Pacquiao pala ako.

Siyempre napagalitan kami ng aming teacher na si Mrs. de Vera. Pati magulang ko ay pinagalitan ako. Pero mula noon, wala nang gumagago sa akin. Siguro napagtanto nilang pumapalag pala ako kahit na ako ay patpatin. Natuto rin naman akong makisama, umiwas, at lumayo na sa mga away at basag-ulo.

Ito pa ang leksiyon kong natutunan sa Grade 2:

Umiwas sa mga away. Ngunit sa buhay, darating ang sitwasyon na kailangan mong lumaban at ipagtanggol ang iyong sarili.

Siyempre marami pa akong natutunan sa loob ng classroom, tulad ng calculus, biochemistry, at geopolitics. Teka, teka….. hindi yata sa Grade 2 ko natutunan ang mga ‘yon. Ngunit may mahahalagang leksiyon mula sa labas ng classroom na ang naging guro ko ay karanasan.

Oo nga at hindi na ako magaling mag-sipa at wala na ang husay ko sa jolens, pero ang mga aral na napulot ko noong Grade 2 ay bitbit ko pa rin hanggang sa ngayon.

Idadaan Na Lang Sa Gitara

27 August 2020

4 Comments

Noong makalawang araw ay nakikinig ako ng mga tugtuging Pilipino sa Spotify nang sumalang ang kanta ng Parokya ni Edgar:

Hahayaan na lang silang
Magkandarapa na manligaw sa 'yo,
Idadaan na lang kita
Sa awitin kong ito,
Sabay ang tugtog ng gitara,
Idadaan na lang sa gitara.
Idadaan na lang sa gitara.

Biglang sumagi sa aking isipan ang mga alaala ng ako’y kabataan pa at ang aking mga kabarkada na mahilig mag-gitara.

Hindi ako natutong mag-gitara. Alam ko lang tipahin ang chord na C, D, at A. Pero kapag mahirap na, gaya ng Badd9 o C#sus, ay naku Bad talaga, o sus as in susmaryosep na!

Kahit hindi ako marunong mag-gitara, marami akong naging kaibigan na mga gitarista. Noong nasa high school kami, ilan sa mga kabarkada ko ay mahuhusay mag-gitara. Sabit na lang ako sa kanila kapag kantahan na. Mga paborito naming awitin ang mga kanta ng Eagles, America, at Bread. Sa mga Pilipinong grupo naman ay ang Asin at Apo Hiking Society. Hindi pa pinapanganak ang Eraserheads noong high school kami. Kahit mahirap tugtugin ay kayang-kaya ng mga kaibigan ko, tulad ng mga kanta ni Jim Croce – sabi nila sobrang hirap daw gitarahin ang mga kanta niya.

Dahil mahilig kaming kumanta, pinakanta pa ang aking barkada sa Junior-Senior Prom. Maayos naman ang aming awit at hindi kami binato ng kamatis at hindi rin nabilaukan ang mga kumakain.

Tayong mga Pilipino ay mahilig kumanta at mag-gitara. Bago pa nauso ang mga Karaoke, Minus 1 at Magic Mic ay nagkakantahan na tayong mga Pinoy, basta mayroong nag-gigitara. Ang mga inuman sa kanto ay nagiging sing-along kapag mayroon ng nag-gigitara.

Uso rin noon ang mga harana. Ulit, kanta ng Parokya ni Edgar:

Uso pa ba ang harana?
Marahil ikaw ay nagtataka,
Sino ba 'tong mukhang gago?
Nagkandarapa sa pagkanta,
At nasisintunado sa kaba.

Bakit nga ba nawala na ang harana. Ngayon, sa Facebook messenger at text na lang ang ligawan, hindi tulad noong araw na tunay na umaakyat ng ligaw ang isang lalaki at kasama pa ang kanyang tropa at sila’y aawit ng mga harana. Siyempre may kasamang gitarista.

Maraming mga Pilipino ang natututong mag-gitara kahit walang pormal na guitar lessons. Nanonood lang sa mga nag-gigitara ay nahahawa na rin sila sa hilig at husay.

May kapatid ang aking misis, na bago pa raw ito makapagsalita ng tuwid ay marunong na itong mag-gitara dahil sa pagmamasid lang. Hindi pa siya pumapasok sa Kindergarten ay magaling nang tumugtog ng gitara. Ang paborito niyang tugtugin noon ay “Pordidem Deyms,” kasi hindi niya pa raw mabigkas ‘yung “Forbidden Games” (classical guitar piece also known as Jeux Interdits or Romance).

Kahit na nang nasa medical school na ako, may kaibigan ulit akong magaling mag-gitara. Minsan nuong 4th year medical student na kami at duty kami sa hospital, ay nagkantahan pa rin kami. May napagaling ba kaming mga pasyente sa aming kanta? “Utol” ang tawag ko sa kaibigan kong ito, dahil parehas kami ng apelyido. Minsan sabi sa amin ng isang Medical Resident ay magtayo raw kami ng banda. Siguro dahil mukha rin kaming mga punkista dahil sa aming buhok na spikey.

Matagal na panahon na nga ang lumipas. Nasaan na kaya ang dating barkada? Tulad ng kanta ng APO, namimiss ko ang mga panahong iyon:

Madalas ang istambay sa capetirya. Isang barkada na kay' saya,
Laging may hawak-hawak na gitara, konting udyok lamang kakanta na.....

Saan na nga ba, saan na nga ba?
Saan na napunta ang panahon.
Saan na nga ba, saan na nga ba?
Saan na napunta ang panahon.

Noong ako’y lumipad na papuntang Amerika at napadpad dito sa Iowa, ay nagkita muli kami ng isa sa aking kaeskwela noong kolehiyo na napadpad rin dito sa Iowa. Ang dating kaeskwela kong ito ay magaling din mag-gitara. Kaya ng magkatipon-tipon kami, inilabas ang mga lumang song hits at “jingle” na halos gula-gulanit na. Kami’y nagkantahang muli na parang mga kabataan ng mga awiting aming kinagisnan, hanggang sa lumalim na ang gabi.

Sana hanggang sa aking pagtanda ay may mga kaibigan pa rin akong nag-gigitara. At kahit laglag na ang mga ipin at kapos na ang hangin sa baga ay patuloy pa rin kaming magkakantahan. Sabi nga ng kanta ng Asin:

Mayro'n lang akong hinihiling,
Sa aking pagpanaw, sana ay tag-ulan,
Gitara ko ay aking dadalhin,
Upang sa ulap na lang tayo magkantahan.

**********

Added Joke: Pinaiyak na Gitara

Jose: Ang tiyuhin ko ang galing mag-gitara. Pinaiiyak niya ‘yung gitara.

Juan: Uy magaling nga yung tiyuhin mo, pero mas magaling yung tiyuhin ko. Hindi lang gitara ang umiiyak, pati hinaharana niya ay napa-iyak din.

Pedro: Eh wala palang sinabi yung mga tiyuhin ninyo. Yung tiyuhin ko sa galing niyang magharana at mag-gitara, ‘yung hinaharana niya ay napaiyak at napasigaw pa.

Jose at Juan: O siya nga?

Pedro: Oo, napaiyak sa galit at sinigawan na siyang tumigil na!

(*image from the web)

Quirky Talk

1 August 2020

7 Comments

Recently I read from a fellow Filipino blogger about how hard it is to learn Mandarin due to different intonations. She also mentioned that our own language has similar quirkiness. So I am re-posting a story I concocted 5 years ago. Besides, it is “Buwan ng Wika.”

**********

A foreigner arrived in the Philippines and was observing how the locals talk.

After she checked-in in her hotel room, she planned to go outside, so she headed to the elevator. While waiting, a mother and her toddler son were also waiting for the elevator.

The toddler tugged on his mother and said:

Child: Dede!

Mother: Dedede?

Child: Dede.

Then the mother handed his son the milk bottle.

When the elevator door opened the mother asked the lady inside the elevator:

Mother: Bababa ba?

Lady: Bababa.

So the mother and her child hopped inside the elevator. The foreigner hopped in too.

The mother marveled at the lady’s colorful manicured nails in the elevator and wondered if it’s real. The lady seemed to understand her inquisitive look, and said with a smile:

Lady: Kuko ko.

The mother smiled back and replied: Oh, oo.

After a couple of floors down, the elevator stopped and the doors opened. A man outside asked:

Man: Bababa ba?

“Bababa.” The two ladies inside chimed.

What a fascinating language these locals speak, the foreigner thought to herself. How can they communicate with each other by just repeating one syllable?

As the elevator doors closed, the toddler tugged again on his mother and whispered:

Son: Pupupu po.

Mother: Pupupu?

Son: Pupu.

Soon a certain smell reeked inside the elevator, luckily it reached the ground floor and the passengers hurried to go out. As the elevator door opened the foreigner tried to break the ice with the locals. She said to them with an amusing grin:

Foreigner: Dadadada.

The locals looked at her baffled? Of course they did not understand her. They just shook their heads and under their breath they uttered: Gaga.

**********

(*image from the net)

Hugot Lines sa Doctor’s Office

16 July 2020

7 Comments

Mahal kong mga readers, heto na naman po ang bagong installment ng mga hugot. Kung merong Hugot Cafe, welcome naman po kayo dito sa Hugot Clinic.

Duktor: (Habang iniineksyunan ng local anesthesia ang pasyente para sa simpleng operasyon) O Hija, konting kirot lang ang injection na’to, pero pampamanhid ito at walang ka nang mararamdaman pagkatapos.

Pasyente: Kahit wala ng anesthesia Doc. Sanay na akong masaktan. Manhid na manhid na nga ako.

**********

Duktor: (Habang tinatanggal ang bondage sa sugat ng pasyente) Magaling at tuyo na ang sugat mo dito sa iyong braso.

Pasyente: Pero ang sugat sa puso ko Doc, hindi pa rin gumagaling. May band-aid ba para dun?

**********

Pasyente: Doc, ang pait naman ng nireseta n’yong gamot.

Duktor: Ganyan talaga, ang mapapait na karanasan ang magpapalakas sa iyo.

**********

Pasyente: Doc, may gamot ba kayo sa constipation? Hindi ko kasi mailabas-labas ang mga sama ng loob ko.

Duktor: Namputcha, hindi laxative ang kailangan mo. Halika, daanin na lang natin sa maboteng usapan.

**********

Pasyente: Doc, ano po ba ang sanhi ng madaling mapagod?

Duktor: Baka may cardiomyopathy o kaya ay heart failure. Sige, i-check-up na kita.

Pasyente: Hindi po ako, ‘yung boyfriend ko. Sabi niya ayaw na niya, kasi raw pagod na ang puso niya.

**********

Pasyente: Doc, meron pa bang lunas ang kalagayan ko? Lagi na lang akong pinapaasa.

Duktor: Naku ‘Te, wala ng pag-asa. Walang gamot sa tanga.

**********

Pasyente: Doc, feeling ko ako si Invisible Man. Kasi andito lang naman ako, pero bakit hindi niya ako nakikita. Hindi pa rin ako pinapansin.

Duktor: Next patient please!

**********

Duktor: Bumibigat ka. Kailangan mong tumakbo at mag-exercise.

Pasyente: Pero Doc, sabi ng misis ko takbo na raw ako ng takbo.

Duktor: Engot ka pala eh, hindi exercise yung tumatakbo sa responsibilidad.

*********

Pasyente: Doc, hirap na hirap po akong gumising.

Duktor: Ah, baka may narcolepsy ka. Sige, resitahan kita ng stimulant.

Pasyente: Magigising po ba ako sa katotohanan sa gamot na yan Doc?

Duktor: Ah meron din gamot diyan…….tadyak!

**********

Duktor: (Habang pinapakinggan ang baga ng pasyente) O clear naman ang tunog ng mga baga mo.

Pasyente: Pero Doc, sumisikip ang dibdib ko at hirap pa rin akong huminga. Lalo na kapag naaalala ko ang kumag na iyon.

Duktor: Teka, hindi Pulmonologist ang kailangan mo kundi Psychotherapist.

**********

Pasyente: Doc, may gamot ba para magka-amnesia? Gusto ko lang kasing kalimutan na siya.

Duktor: Ah, may mabisa akong gamot diyan. Heto, inumin mo na ang tabletang ito.

Pasyente: (ininom ang gamot)

Duktor: O eto na ang iyong doctor’s bill.

Pasyente: Ano ho ito? At sino ho kayo?

**********

Duktor: (Matapos i-test and vision ng pasyente) Wala namang diperensiya ang mata mo Hijo. 20/20 nga ang vision mo.

Pasyente: Pero Doc, sabi ng mga kaibigan ko nabubulag daw ako.

Duktor: Ah, meron din kaming lunas diyan: kontra-gayuma. Pero meron ding mas mura…….batok!

**********

Duktor: Hindi mabuti kung lagi mo na lang pinipigilan. Kahit ano pa man ang sabihin ng iba, mas giginhawa ka kung iyo na itong bibitiwan at papakawalan.

Pasyente: Pero Doc, hindi ko po talaga kaya.

Duktor: Kabag ang tinutukoy ko. Dapat itong pakawalan at iutot.

**********

Pasyente: Doc, ayaw ko na pong maging sanitary napkin.

Duktor: Huh? Anong ibig mong sabihin?

Pasyente: Kasi ginagawa lang akong panakip butas.

Duktor: Kahit ganyan ang kalagayan mo, taas noo pa rin. Dahil pwede pa rin “with wings.”

**********

Hanggang sa susunod na Hugot sessions na lang muli. Making Hugot like a Boss.

(*images from the web, all other materials are original)

Hugot Lines sa Quarantine

10 June 2020

6 Comments

Halos tatlong buwan na po ang quarantine sa Pilipinas. Nabubuwang na ba kayo? Sige ituloy-tuloy na natin ang magpakabuwang. Heto po ang mga hugot lines sa quarantine:

Ang tagal na nitong quarantine, sana matapos na. Para makalabas na ako at magkita na ulit tayo. Pero ang masakit kahit wala ng quarantine, hindi ka pa rin akin, at wala pa ring tayo.

**********

Dahil po sa COVID-19 ay panatilihin lang nating dumistansiya. Lalo na kung hindi naman ikaw ang kanyang mahal.

**********

Ang tagal ko rin naghintay ng ayuda at ng mga relief goods. Pero buti pa ang ayuda, dumating kahit na nade-delay. Ang hinihintay kong pag-ibig, wala pa rin. Hanggang sa dulo na lang ng walang hanggan ako maghihintay.

**********

Sabi nila para makaiwas sa pagkalat ng corona virus ay magsuot ng mask kapag lalabas. Pero naiinggit ako sa mask mo, laging nakalapat sa iyong mga pisngi at nakadampi sa iyong mga labi. Sana ako na lang ang iyong mask.

**********

Payo nila lagi raw maghugas ng kamay o kaya ay magpahid ng alkohol. Diyan magaling yung mahal ko. Siya na nga ang may ginawang mali, naghuhugas kamay pa rin. Lagi na lang nagmamalinis.

**********

Ang tagal nang walang pasok. Miss na miss ko na ang classroom. Sa classroom may batas. Bawal lumabas, oh, bawal lumabas. Pero pag nag-comply ka……….teka, teka, iba na yata ‘yon. Sorry po.

Take two:

Ang tagal nang walang pasok. Kailan kaya ulit magkakapasok? Pero hindi na bale, lagi ka namang pumapasok sa aking alaala. Ako kaya, pumapasok din ba sa iyong isipan?

**********

Wala naman akong ubo. Wala rin akong lagnat. Wala naman akong virus at hindi rin naman siguro ako mukhang virus. Pero bakit lagi ka na lang umiiwas? Dinadahilan mo na lang lagi ang quarantine.

**********

Buti pa ang mga komunidad naka-lock down. Bakit ‘yung mahal ko, kami na nga pero hindi ko pa rin siya ma-lock down? Labas pa rin ng labas at panay pa rin ang papansin niya sa iba.

Champagnebloggen: 2008 Damien Hugot Millésime

Tulad ng champagne na ito, “Daming Hugot” pa. Hanggang sa susunod na lang ulit at sana makalaya na tayo sa hugot…..este, sa quarantine.

(*photo from the net)

The Sound of Daybreak

1 June 2020

7 Comments

I like to sleep with the windows open, especially during this time of year that it’s not extremely cold nor extremely hot outside. Besides the fresh air that comes in, I also would like to hear the sounds around us, especially in the morning when I wake up. Unlike in Manila, it’s not the sound of the speeding tricycles and jeepneys that I now hear. Though I miss the call of the taho vendor.

Here’s the sound of daybreak in our home here in Iowa (you may need to dial up the volume to hear it):

(video taken from our bedroom window at 5:20 in the morning)

PS: My wife hates it though as those noisy birds disturbs her sleep. Obviously she’s not a morning person. Good thing we don’t have a rooster!

Nanay, Tatay, Gusto Kong Tinapay

29 April 2020

3 Comments

Noong isang araw ay nag-bake ang aking misis ng home-made pandesal (Filipino bread roll). Siguro isang magandang epekto ng staying-at-home dahil sa COVID-19 pandemic at dahil na rin sa maraming tindahan at establisyimento ang sarado, ay marami tayong sinusubukang gawin sa ating sarili (do-it-yourself) ang mga bagay na dati nating binibili lang o kaya ay ipinapagawa sa iba. Gaya ng paggawa ng tinapay.

Isa pa ay ang pagkukulay o paggugupit ng buhok. Alam kong maraming mga tao ang napipilitang maggupit ng sarili o kaya’y ipagkatiwala sa kanilang nanay, o mga asawa, o anak ang paggupit ng kanilang buhok. Hindi ko po problema ito, dahil matagal nang ako na lamang ang nagtatabas at nag-aahit ng aking buhok.

Alam kong marami pang mga DIY projects tayong sinubukan nitong mga nakaraang linggo o buwan dahil sarado ang mga suki nating negosyo. Pero mahinahong babala lang po na dahil sarado ang mga klinika ng dentista ay huwag sana nating tangkaing bunutin ang ngipin ng ating kapamilya gamit ang pliers, lalo na’t kung hindi tayo dentista.

Balik tayo sa tinapay, naging matagumpay ang eksperimento ng aking maybahay dahil lasang pandesal naman ang kanyang nilutong pandesal. Naging matayog pa nga ang naging proyekto niya dahil maliban sa plain na pandesal, nag-bake din siya ng ube-flavored pandesal.

my wife’s ube pandesal and plain pandesal

Pero pabiro kong sinabi sa aking misis na hindi authentic ang kanyang linutong pandesal. Hindi ito katulad ng mga kinagisnan kong pandesal sa Pilipinas noong ako’y bata. Ang dahilan ay malaman ang pandesal na linuto niya at hindi gaya ng mga pandesal na binibili namin sa panaderya doon sa amin sa Maynila, na kapag kinagat mo ay malutong-lutong ang labas, pero puro hangin sa loob.

Simple lang naman aking panlasa noong ako’y bata. Masaya na ako sa bagong lutong pandesal kahit pa puno ito ng hangin. Hindi pa noon uso ang mga may flavor na pandesal, gaya ng ube-flavored, o pandan-flavored, o malunggay pandesal. Plain pandesal lang ang tipo ko.

Gusto ko rin naman ng pandecoco, monay, kalihim, kababayan at putok. Hindi anghit ang ibig kong sabihin, kundi ‘yung tinapay na putok (star bread). Noong panahon ding iyon ay nauso ang tinapay na nutriban. Sa katunayan nga ay pinamimigay pa ito ng libre sa mga publikong paaralan. Natikman ko rin naman ang nutriban, pero hindi ko ito masyadong gusto.

Naalala ko rin ang laro ng mga bata habang sinasambit nila ang:

Nanay, tatay, gusto kong tinapay,

Ate, kuya, gusto kong kape,

Lahat ng gusto ko ay susundin ninyo,

Ang magkamali ay pipingutin ko.

Isang araw noong kami’y bata pa ay nag-uwi ang aking tatay ng isang mahaba at matigas na tinapay. French bread daw iyon at baguette ang tawag doon sabi ng aming tatay. Binili niya ito sa Buenos Aires. Teka, kung French bread, hindi ba dapat sa Paris at hindi Beunos Aires, Argentina? Eh kasi iyong panaderya ay nasa kalye ng Buenos Aires sa may Santa Mesa Manila, at hindi ito galing sa ibang bansa.

Sabi pa ng aming tatay ay gusto lamang niya kaming ma-expose sa mga ibang klaseng pagkain at para hindi raw kami ignorante. Pero nang amin nang kainin ang baguette – eh tinamaan ng lintik, matigas pa sa bato ang tinapay na iyan. Sabi pa namin ay maigi pang gawin itong palu-palo sa paglalaba. O pakikinabangan din ito bilang sandata at puwedeng ihambalos sa mga kaaway.

Bumili rin ng kakaibang keso ang aking tatay para raw din matikman namin ang foreign cheese. Kumbaga ay para bang social studies namin at ma-experience ang ibang kultura. Subalit nang aming tikman ang keso, hindi lang mabaho, lasang bulok pa ito! At least, sangayon sa aming ignoranteng panlasa. Inisip na lang namin na baka may amag na iyong keso.

Sa madaling salita, hindi namin nagustuhan ang baguette at ang dayuhang keso. Iyon na ang huling pagbili ng aking tatay ng French bread. Siguro sa isip isip niya, hayaan na lang niya kaming maging ignoramus.

Lumipas ang maraming taon, hindi ko inakalang ako pala ay makakabisita sa bansa ng mga croissant at baguette. Ilang buwan pa lang ang nakalipas nang aking matikman ang original na baguette. Sa totoo lang, masarap pala ito, lalung-lalo na at bagong luto mula sa isang local French bakery.

our simple French breakfast (baguette, of course!)

Tumikim rin kami ng mga kakaibang klase ng keso habang kami ay nasa dayuhang bansang iyon. Anak ng tinapay, hindi ko pa rin maintindihan ang lasa. At kahit hindi ko man sila tuluyang naibigan ay masasabi na kahit paano sila’y aking natikman.

Tungkol naman muli sa pagluluto ng aking misis, ang kanya raw next baking project ay pandecoco at siopao.

(*photos taken with an iPhone)

Seriously

4 April 2020

Leave a comment

From out of the blue, I received a greeting recently from a classmate in pre-med and in medical school whom I have not heard from for a long time. In fact I am receiving many thoughts and prayers from friends and family lately knowing that I am a frontliner in this war against COVID-19 especially in the ICU.

I wondered what prompted my classmate, but I was both surprised and touched that she remembered me and also my birthday. After hearing from her, I was reminded of our class party during our senior year in undergrad which was held in their upscale home in the Philippines.

In that party we had a game that was patterned to the old game show “Make Me Laugh.” The idea was that the “contestants” would try not to laugh as “comedians” do their best to make them laugh.

Being one of the jokesters during my college days, I was one of them who would attempt to make people laugh. There were 3 classmates of ours as “contestants,” and there were 3 of us “comedians.” If the first comedian was unable to make the contestant laugh, then the 2nd and the 3rd would give it a try. The contestant who would not crack a smile or laugh wins.

I was the first comedian.

I was a lanky kid in college, weighing 115 lbs in a 5’8” frame body. I look like Fido Dido. My gig was I borrowed an over-sized leather jacket (yes, there were leather jackets in Manila) from one of my burly classmates, and I filled the sleeves and the chest area with socks so I looked muscular. I also borrowed a heavy duty power twister bar from a classmate to show that I am trying to flex my arms. In other words, I am like the Filipino actor “Palito” impersonating Arnold Schwarzenegger.

On the first contestant, after I came out of the room and started walking to the contestant, she already burst into laughter as well as the whole class. I did not have to do much. Needless to say the 2nd and the 3rd jokesters did not even need to come out.

On the second contestant, I saw that she was trying so hard to keep it composed when I came out. But when I walked towards her and came face to face with her, she was red and to the point of bursting. After I tried to flex my muscles by bending the power twister (in which I really struggled), she finally lost it and broke into a laugh. Again the 2nd and the 3rd comedians did not have to do a thing.

On the 3rd contestant, I could sense that I would have difficulty making her laugh. She had this calm demeanor that was unperturbed by my nonsensical act. And while the whole class was already rolling in their bellies laughing, she just looked at me with a half-a-smile like that of Mona Lisa. After a minute of trying, I failed to make her laugh. I was a failure!

By the way, the second and the third jokesters did not succeed as well.

At the conclusion of the game, some classmates got hold of me, dragged me, and dumped me in the swimming pool. I had my full street clothes and shoes on! I was just the first one that was thrown into the pool though as what followed next was a pandemonium with many of the class being shoved into the pool. And we were not even drunk as there was no alcoholic drinks involved.

It was not supposed to be a swimming party. Perhaps they blame it on me, for not able to make that particular classmate laugh, that ended up into a pool-dumping frenzy.

On the side note, I know many of my classmates live in exclusive gated communities and have their own swimming pools. However, I pride myself that we have a bigger pool at our house in Sampaloc Manila, that is the whole street turns into a large swimming pool after a heavy downpour.

I admit, I was goofy when I was young, and perhaps I am still today though I may have mellowed. Maybe I just don’t take myself seriously. However at that time I wonder, were they laughing with me or were they laughing at me? It’s just funny that the kid who they probably would not take seriously before is now seriously taking care of people who are ill and in serious condition.

Life has a weird sense of humor.

(*photo taken a few years back at Petra Jordan)