Category Archives: filipino

New Nifty Gadget

14 November 2018

3 Comments

Having the right tools is an important thing in order for us to do our work properly. You cannot build a house if you only have a hammer. You need a lot of tools and the proper equipment to do so. And if you have power tools, that would be great.

One thing that make humans rise above other creatures is our ability to create or invent tools and instruments to improve our lives. Like the invention of the wheel that started the era of mechanization. Or the development of the pointed weapons, like the spear and arrow, that started the arms race. Look how far we’ve come.

One duty that I have, or more so a responsibility, that I do every week, requires using the right gadget. However, the old one that I have is so worn out. I have even used duct tape to fix it to keep it working, yet it is plainly giving out. It is not as powerful as it used to. Afterall the equipment is almost 30 years old.

So I told my boss, oh I forgot I am my own boss, that I needed a new gadget to replace the old one. For how can I do a good job, if I am using a sub par tool?

But before you think, that my task is something critical or life-and-death undertaking, or something grand of a project that I needed some sophisticated power tool, what I am pertaining to is my mundane task of cleaning our floor, and what I need is a new vacuum system.

At least I can say that I own the floor that I clean. Even so, I take pride on doing my work.

By the way, the vacuum cleaner is not a modern machine. Its development dates back to the 1860’s. It revolutionized how we clean our homes. When it first came out it was more of a luxury equipment as it was so expensive. After World War II, with the drop in the cost of production, the middle class were able to afford the vacuum cleaner. Nowadays, it is in most households.

Here’s my old equipment that is dying on me:

IMG_7332

For my readers especially from my homeland, I want to let you know that we don’t have any house helpers here in the US. We do most of the house chores ourselves. If you have young children, please let them participate in house work and not rely every thing to the house help. Work is good for them. It builds character and it trains them for life.

So one weekend we headed out to the local vacuum store and I got a shiny and up to date central vacuum system. Here it is:

IMG_7330

I know it is just the same-old same-old vacuum that I got and not a high-tech or futuristic gadget. Yet it is still an upgrade of what I used to employ back in the Philippines, the walis and the bunot.

Of course I still have my robot vacuum, iRobot Roomba, that remains functional. But it’s too slow and in some areas of the house, the Roomba does not do a good job. So I still rely on good old human-powered cleaning machine. That’s me!

It is inaccurate if I would claim that I am the only one who is doing the cleaning in our house. My wife and my kids do as well. Except my eldest is now away in college, and not too long from now my youngest will be too. So I will be retaining the title of “floor manager,” that is in-charge of keeping the floor clean, for a long time.

For my new vacuum, “you suck!” And that’s a good thing.

Rico J, Isang Pagpupugay

4 November 2018

Leave a comment

Nitong mga nakaraang araw, ay namamayagpag sa aking pandinig ang mga OPM (Original Pilipino Music). Nalungkot ako sa balita noong isang linggo na pumanaw na pala si Rico J. Puno. Kaya para mabawasan ang aking pagkalumbay ay nagpipiyesta na lang ako sa pakikinig ng mga OPMs, lalo na sa mga kanta ni Rico J.

Isa si Rico J sa mga nagpasikat ng mga OPM. Siguro naman lahat tayong mga Pinoy ay alam ang kanyang mga kanta. Tulad nito:

“Kapalaran kung hanapin, di matagpuan, at kung minsan lumalapit nang ‘di mo alam.” (Kapalaran)

Sa totoo lang naisama ko na ang linya ng kantang ito sa isa sa aking blog, Bahala na si Batman.

Mayroon din siyang kanta na nakakapukaw ng damdamin. Tulad nito:

“Huwag damdamin ang kasawian, may bukas pa sa iyong buhay, sisikat din ang iyong araw, ang landas mo ay mag-iilaw.” (May Bukas Pa)

Nagkaroon din ako ng blog na ang pamagat ay mula sa kantang ito, May Bukas Pa.

At mayroon din mga kanta si Rico Puno na pinangarap mong sana ikaw rin ay kagaya niya. Tulad ng:

“Macho gwapito raw ako!” (Macho Gwapito)

Pero hindi naman ako naging macho dahil patpatin nga ako noong araw.

Nakakalungkot lang isipin na wala na si Rico Puno. Para sa akin na lumisan ng ating bayan at matagal nang wala sa bansa, parang bang ako’y nanghihinayang na hindi ko na mababalikan ang aking naiwan. Para bagang may kulang na sa Pilipinas na aking nakagisnan.

Pero sangayon din sa isang awit ni Rico J, eh talagang ganyan ang buhay:

“Sa mundo ang buhay ay mayroong hangganan, dahil ay lupa lamang.” (Lupa)

Hindi lang mga OPM ang namimiss ko kapag nabanggit si Rico Puno. Namimiss ko rin kung saan ako nanggaling at kung saan ako lumaki. Kung hindi ninyo po alam, si Rico J ay lumaki sa may Balik-Balik sa Sampaloc Manila. Iyong apartment kung saan sila nanirahan noon ay sa kabilang kalye lang mula kung saan ako nakatira doon sa Sampaloc. Siyempre naging proud ang mga naging kapitbahay niya nang siya ay naging sikat na.

Mabalik tayo sa mga OPM, lumaki akong nakikinig ng mga kantang Pilipino, hindi lang kanta ni Rico J. Nakakaaliw ngang isipin na iba’t iba ang mga OPM.

May mga awit na makatotoo:

“Isang kahig, isang tuka, ganyan kaming mga dukha.” (Dukha by Heber Bartolome)

May mga kantang matalinghaga:

“Patakan n’yo ng luha ang apoy sa kanyang puso.” (Balita by Asin)

At mayroon ding mahiwaga:

“Butse kik, ek ek ek.” (Butse Kik by Yoyoy Villame)

May kantang mapangutya:

“Beh, buti nga, beh, buti nga, bebebebeh, buti nga!” (Beh Buti Nga by Hotdog)

May mga kanta na garapal:

“Pahipo naman, pahawak naman, hindi na kita matsangsingan.” (No Touch by Mike Hanopol)

Kung sa panahong ito kapag kinanta mo ito ay pwede kang kasuhan ng sexual harassment.

Meron din namang mga awit na nakakatawa, pero may aral.

“Banal na aso, santong kabayo, natatawa ako.” (Banal na Aso Santong Kabayo by Yano)

Pero ang mga awit na tunay na napamahal sa atin ay iyong may kahulugan sa atin. Marahil may mga karanasan tayong hindi malilimutan na nakakawit sa kantang iyon. Para po sa akin, isa sa mga ito ay kanta ni Rico Puno:

“Alaala ng tayo’y magsweetheart pa, namamasyal pa sa Luneta nang walang pera.” (The Way We Were by Rico Puno)

Sa katunayan nai-blog ko na rin ang karanasan kong ito, Alaala ng Luneta.

Nakakamiss talaga. Kaya magsa-sound trip na lang uli ako at magpapakalunod sa mga OPM. Maraming salamat sa mga magagandang alaala, Rico J. Puno.

A-2166666-1404547268-1768.jpeg

(*photo from the web)

Leksiyong Pang-Grade One

28 October 2018

2 Comments

May mga bagay na nakaukit na sa ating isipan. Kahit pa may mga ilan na hindi natin matandaan, gaya kung saan natin inilapag ang susi ng bahay, o kaya ang birthday ng ating biyenan, pero may mga bagay na hindi natin makalimutan. Tulad ng aking mga karanasan at mga leksiyon noong ako’y Grade One.

school_supplies_t715

Ako ay nag-Grade One sa isang maliit na pribadong paaralan sa Quezon City. Hindi kalakihan ang klase at mag-kasama pa nga ang mga estudyanteng Grade 1 at Grade 2 sa iisang classroom.

Hindi ko makalimutan ang ilan sa aking kaklase. Si Rolando, na kukurap-kurap, na para siyang laging kumikindat. Noong tumanda na lang ako, kesa ko nalaman na isa palang medical condition iyon – facial tic disorder. Nandiyan din si Nathan, na mestisuhin. Hindi sa ako’y naiingit na maputi siya, dahil masaya ako sa kulay kong “Italyano” – Itang Ilokano. At si Ronald na aking seatmate. Seatmate din namin ang nanay niya, dahil nakaupo ito sa likuran namin sa boong isang taon ng klase.

Maghapon ang aming klase kaya may bitbit akong baon. Inilalagay ang aming mga lunch box sa isang tabi ng classroom. Isang araw, isang Grade 2 na estudyante ang kumuha at kumain ng aking baon. Iniabot daw ng isa niyang kaklase ang aking lunch box dahil sa akalang ito’y sa kanya. Ang mokong naman kahit alam na hindi ito sa kanya, ay kinain pa rin ang aking baon!

Kaya’t unang aral ko sa Grade One ay ito:

1. Magpakatatag, kahit ang buhay kung minsan ay hindi patas. May mga bagay na nararapat na para sa iyo, ay aagawin pa ng iba. 

Hindi ko na matandaan kung ano ang aking kinain nung tanghaling iyon. Pero aking ipinaalam sa aking guro ang nangyari. Nakatagal naman ako hanggang hapon at hanggang sa mag-uwian na. At bumalik pa kinabukasan sa klase.

Naaalala ko rin noon na matapos ang aming lunch break, kami ay laging may siesta. Papatayin ang ilaw, at kami ay hihiga sa sahig o kaya ay sa desk para kami ay magpahinga. Medyo sapilitan ang pagpapatulog sa amin. May mga class monitor pa, sila iyong mga kaklase namin na in-charge daw, at sinusumbong nila sa aming teacher kung sinong ayaw matulog. Isa ako sa ayaw matulog.

Kung ako lang ang masusunod, maglalaro ako sa labas at magtatatakbo sa initan ng katanghaling tapat, hanggang sa tumagaktak ang aking pawis. Bakit pa kasi kailangan ng nap time?

Pero ngayong tayo’y tumanda na, kahit pa ibawas sa ating working hours ay payag tayo, magkaroon lamang ng ilang saglit na pahinga o siesta. Dahil sa sobrang abala at pagod natin, inaasam-asam natin kahit konting nap time o kaya’y free time para sa ating sarili.

Kaya’t ang pangalawang leksiyon ko sa Grade One ay ito:

2. May mga bagay na hindi mo gusto at parang walang kabuluhan ngayon, ngunit sa pagdaan ng panahon ay hahanap-hanapin mo.  Matutong pahalagahan ang mga ito.

Nakakatuwa lang isipin na ang batang galit sa tulog noon ay isang duktor na espesyalista sa pagtulog ngayon.

May panahon namang binibigay para kami ay maglaro. Ang mga gusto kong laro noon ay sipa, jolens, trumpo, teks, shato, patintero, habulan, prisoner’s base, at taguan. Kahit nga piko at jackstone ay nilalaro ko kalaban ang mga babae kong kaeskwela.

Hindi lang naman kaming mga Grade One ang naglalaro. Kahit ‘yung malalaking bata ay naglalaro din. Dahil medyo maliit ang school ground ng aming paaralan kaya minsan walang masyadong space para maglaro.

Isang hapon, may mga Grade Six na mga estudyante ang nagta-tumbling tumbling at nagsa-sommersault sa playground. Dahil haharang-harang ako, o dahil kasi maliit ako kaya’t wala silang pakundangan, nasipa ako ng isang lalaki habang ito ay nagta-tumbling. Tumilapon akong parang lata ng tumbang preso!

Kahit ako’y nasaktan, hindi naman ako makapalag. Nang ako’y mahimasmasan at lumingon sa batang nakasipa sa akin, nakita ko itong namimilipit na rin sa sakit. Ito ay dahil sa isang estudyanteng Grade Six ang humangos upang ako’y ipagtanggol at inumbag niya sa sikmura ang batang lalaki. Ang mabilis na sumaklolo sa akin ay ang aking ate. Oo, ipinagtanggol ako ng isang babae.

Kaya’t isa sa aral ko mula Grade One ay ito:

3. Mahalin natin ang ating pamilya. Sila ang  magtatanggol at tutulong sa atin sa oras ng pangangailangan.

Oo nga’t batid ko na hindi perpekto ang bawa’t pamilya. Ngunit darating ang panahon na walang iba kung hindi pamilya pa rin natin ang magsasalba sa atin. Ika nga nila, “Blood is thicker than water.”

Sa katunayan madalas akong tumilapon noon. Kaya kong tumilapong mag-isa. Bata pa kasi ako ay dare-devil na ako. Mahilig akong umakyat kung saan-saan at tumalon na parang Spiderman. Wala nga akong kadala-dala, kahit pumutok na ang noo ko noong ako’y tumalon sa hagdan, tapos pumutok din ang nguso ko nang ako’y lumipad sa swing. Eto ay bago pa ako mag-Grade One.

Isang araw nang ako’y nasa paaralan, tumatakbo ako sa loob ng banyo. Kahit banyo ginagawa kong playground noong ako’y Grade One. Dahil basa ang sahig, bigla akong nadulas at nakanto ang aking mukha sa pader. Pumutok na naman ang mukha ko at muntik na sa may kaliwang mata. Hindi ko nga alam kung bakit mukha ko ang lagi kong ipinangsasalo ng disgrasya.

Dinala nila ako sa aking teacher upang asikasuhin ang aking sugat. Duguan na naman ang dating ako. Ano kaya ang nasa-isip ng aking guro? Siguro sa isip-isip niya, may mararating ang batang ire kung hindi lang mababalda sa kalikutan, o kaya’y may potensiyal ang batang ire kung hindi lang mababasag ang bungo.

Matapos mapatigil ang pagdudugo, ay pinahiran ng aking teacher ang aking sugat ng mercurochrome. Ito ‘yung pulang likido na mahapdi kapag ipinapahid sa sugat. Sa aking isip noon, masakit na nga ang sugat, bakit kailangan pa itong lalong pahapdiin. Hindi ko pa maintindihan na ito ay anti-septic at kailangan para hindi ma-infection upang maghilom ang aking sugat.

Kaya isa pa sa aking leksiyong natutunan noong Grade One ay ito:

4. May mga karanasan sa buhay na mahapdi, pero kinakailangan para sa ating ikabubuti. Dahil sa mga sugat, tayo’y natututo.

Iyon na rin ang huling peklat sa mukha ko.

Kung tutuusin marami talaga tayong natutunan noong Grade One. Tulad ng pagbabasa, pagsusulat, pagbilang, pagtula at pagkanta. Oo nga’t parang payak lang ang ating alam noon pero ang karunungan ay isang proseso.

Mayroon akong isang kalaro na bata pa lang siya ay pangarap na niyang maging Engineer. Kwento ng nanay niya sa nanay ko, umuwi raw na umiiyak ang aking kalaro noong unang araw niya sa Grade One. Ang dahilan? Dahil hindi raw pang-Engineering ang tinuturo sa Grade One.

Isang araw, kami ay tinuraang bumasa ng oras ng aming guro sa Grade One. Ipinaliwanag niya na may dalawang kamay ang orasan – ang hour hand at minute hand. Para lalo naming maintindihan, tumawag siya ng dalawang estudyante sa harap para magrepresenta sa mga kamay ng orasan. Si Ronald, ang aking seatmate ang minute hand, at ako ang hour hand. Sinabi niya kay Ronald na lumakad nang mabilis, at habang ako nama’y lumakad nang mabagal.

Dahil gusto ko ring lumakad ng mabilis at makipag-unahan kay Ronald, kaya’t ako’y inakbayan at ginabayan ng aking guro na magdahan-dahan. Sa tingin ko hindi lang pagbasa ng oras ang natutunan ko noong araw na iyon.

Isa pa sa aking natutunan noong ako’y Grade One ay ito:

5. Huwag natin laging madaliin ang buhay.  Kahit mabagal, basta may katiyakan ang ating pakay ay makakarating din tayo sa paroroonan.

Nakaalpas naman ako ng Grade One. Pero ako’y inilipat na sa ibang paaralan nang ako’y mag-Grade Two.

Ano na nga ang nangyari sa aking kalaro na umuwi ng bahay dahil hindi raw pang-Engineering ang tinuturo sa Grade One? Nagtuloy din naman siya ng pag-aaral at nakatapos. Siya ay nangibang-bayan din. Ngayon, siya ay isa nang ganap at matagumpay na Engineer Registered Nurse.

(*photo from the web)

Watching the Game

25 October 2018

Leave a comment

The NBA season is now in full swing, and you probably know already that I am a basketball fan. I enjoy watching as much as playing the game. (Read past post here.)

Iowa has no NBA team though. So if I want to watch a live NBA game, I need to drive north to Minneapolis that takes 3 hours, or go east to Chicago that takes 5 hours, or south to Oklahoma for 7 hours, or west to Denver for 9 hours. Those are the nearest locations I have. Of course I can always stay at home and watch it on TV.

We have decent college basketball teams in Iowa nonetheless. In fact, college basketball games may be more energetic and intense, as the players are younger and more fearless. But I am not in to college hoops. At least not that much.

I have seen a live NBA game before when we were still living in Florida. That was fifteen years ago. I got the chance to see the Orlando Magic twice, and for free too, courtesy of a friend of a friend who had season tickets.

However that was not my first time to watch a live professional basketball game. When I was still in the Philippines, I had a former classmate in high school who became a journalist. She invited me to watch a Philippine Basketball Association (PBA) game, as she had reserved seats as a sports writer. We were so close to the action as we were seated at the back of the scorer’s table. That was a real treat!

All those experiences were from a long time ago.

That’s why when the NBA came in town here in Iowa, I cannot resist the opportunity to see a live basketball game again. I bought tickets even if it was just a pre-season game.

IMG_7297

The seats that I got were near the court side that I can easily read the names of the players on their jerseys. It was close enough that I can even hear the coach during their huddle.

IMG_7299

But since it was a pre-season game, it does not have the intensity of a regular season game. And it definitely does not have the fever pitch excitement of a playoff or championship game. Although Giannis Antetokounmpo made a couple of spectacular dunks in that game.

IMG_7292

Anyhow, the more wild and high-flying action was during the intermission.

IMG_7301

Overall, it was a good enough experience for me.

In my opinion, nothing still beats the elation of playing the game yourself, rather than being a mere spectator. Even if the basketball game you were playing was just in the streets and you were bruising it out with your friends, or strangers from the other street. Those were the days I really miss.

(*photos taken with an iPhone)

Ene Be Yen?

20 September 2018

Leave a comment

Noong isang araw, ay nakikinig ang aking misis ng instructional video kung paano magsalita ng French. Malay ba namin, baka bukas makalawa ay mapadpad kami sa Quebec o kaya sa Paris para mag-order ng almusal na croissant at café au lait.

Hindi ko alam kung ako lang ba o lahat ng tao na hindi Pranses, pero para sa akin ay napakahirap yatang lenguahe ang French. Parang ngongo na hindi ko maintindihan. Ibang-iba ang pagbigkas kaysa sa pagkakasulat.

Tulad nito:

English: How are you?

French: Comment allez-vous? (Pronounced as: Kumant ale-bu?)

English: Where is the bus station?

French: Où est la gare routière? (Pronounced as: Uh eh lah gah uhutiye?)

Putris na ‘yan, magpapakaligaw-ligaw na lang ako, kesa magtanong kung nasaan ang istasyon ng bus.

Pero masarap pakinggan ang French kahit na hindi ko maintindihan. Alam mo ba na ang French language ay mayroong 17 na patinig (vowels)? Anak ng tinapa!

Pero mas matindi ang Danish language. Sila ay mayroong 32 na vowels. Limang vowels nga lang sa Pilipino ay hirap na tayong magkaintindihan, 17 o 32 pa kaya?

Pasalamat tayo at mas madaling bigkasin ang ating wika, dahil lima lang ang ating patinig, at bawat isa sa ito ay iisa lang ang pagbasa at pagbigkas. Pero siguro kahit pa isa lang ang patinig ng ating wika ay kaya pa rin nating ipahayag ang ating saloobin at magkakaintindihan pa rin tayo. Totoo, kahit isang vowel lang.

Hindi kayo maniwala?

Sege, pepeteneyen ke se enye. Besehen me ete:

Eng beyen keng Pelepenes,

Lepeen neng gente’t beleklek,

Peg-ebeg ne se kenyeng peled,

Neg-eley neng gende’t deleg.

Kete me ne, neeentendehen me pe ren, kehet pereng tenge leng. Enek neng tenepe! Eng geleng geleng, ‘ne. Ene be yen?

Kehet hende ke mekepenewele, pere ngeyen beleb ke ne. Genyen kegeleng eng eteng esep, keyeng ementende kehet ne pereng gege ne eng pegseselete. Mge Pelepene leng keye eng pewedeng mekesekey neng genete? Weleng senebe eng Englesh et French se eteng Peney.

Henggeng dete ne leng et beke meteleyen neng mesere eng etek nenye. Selemet pe.

Mebehey eng Pelepene!

 

 

 

Pingas at Lamat

30 August 2018

Leave a comment

Mga ilang buwan na ang nakalipas nang hindi sinasadyang mabagok ang cello ng aming anak. Ang anak naming ito ay nasa kolehiyo na bilang isang music performance major. Dahil medyo malakas ang pagkakatama ng cello, ito ay nagkalamat. Dinala namin ito sa dealer at matapos suriin ng eksperto, ay aming nalaman na hindi pala lamat lang kundi malalim pala ang biyak nito.

Hindi ako nakaimik nang sabihin na ang estimadong babayaran ay halos kalahati ng halaga ng cello. Marami raw dapat ayusin upang maibalik ang magandang tunog nito. Maari rin daw mag-depreciate ang halaga ng cello dahil nabasag na ito. Pero dahil napamahal na sa aming anak ang kanyang cello, kaya pinagpasyahan pa rin naming ipakumpuni ito.

Noong ako’y bata pa, aking naaalala na sa aming bahay ay may mga ceramic na figurines na may mga basag. Ngunit kahit pa pingas at basag ang mga ito, sila ay naka-display pa rin sa aming tahanan. Bakit? Ito ang kuwento ng mga figurines:

Kami ay nagbakasyon sa Ilocos Norte kung saan naroroon ang aming mga kamag-anak sa parte ng aking nanay. Dahil sa nataon na birthday ng bunso kong kapatid nang kami ay naroon, kaya doon na rin idinaos ang selebrasyon ng kanyang birthday. Kasama sa mga regalo na natanggap niya ay mga ceramic na figurines. Sa aking pagkakatanda, may figurine na mag-anak na aso, may isang cute na pusa, at mayroon ding bata.

Nang kami ay lumuwas na pa-Maynila ay bitbit namin lahat ng mga regalo, kasama ng ang mga figurines. Binalot namin sila ng dyaryo at lumang komiks. May tinapa at tupig (delicacy ng Ilocos) din kaming inuwi na nakabalot din sa dyaryo.

Fariñas Transit ang aming laging sinasakyan noon papunta at pauwi mula Ilocos. Mula sa istasyon ng bus ng Fariñas sa Sampaloc, ay sumakay kami sa isang taxi pauwi sa aming bahay sa may Balik-balik. Kahit na sobrang siksikan ay nagkasya naman kami at ang aming mga bagahe.

Nang kami ay paliko sa Visayas Avenue, mga ilang kanto na lang sa aming bahay, isang rumaragasang owner jeep ng pulis ang bumangga sa aming taxing sinasakyan. Tumilapon kami sa lakas ng pagkakabangga. Buti na lang at hindi tumaob ang aming taxi, at walang malubhang nasaktan sa amin.

Bumaba ang pulis sa kanyang jeep at kami ay kanyang sinilip. Ang paliwag ng pulis ay may hinahabol daw itong kotse ng mga hinihinalang carnapper, ngunit nawalan daw siya ng preno, kaya’t bumundol ito sa aming taxi.

Kahit kami ay nakalog at nasindak sa pangyayari hindi naman kami kailangan dalhin sa ospital. Bagkus pa nga, nag-lakad na lang kaming pauwi sa aming bahay, dahil ilang kanto na lang naman ang layo nito sa lugar ng aksidente.

Nang kami ay makarating sa aming tahanan, aming sinuri ang aming mga katawan at mga maliliit na pasa at bugbog lang naman ang aming pinsala. Nang aming buksan ang aming mga bagahe, aming natuklasan na ang mga figurines ay may pinsala din – may pingas at basag ang ilan sa mga ito.

Ngunit dahil ang mga pingas at basag na figurines ay nagpapaalala na kami ay buhay at ligtas sa kabila ng aming aksidente, kaya’t idinikit lang namin ng glue at idinisplay pa rin namin ang mga ito. Sila’y tanda ng aming pinagdaanan.

Kayo ba? May mga bagay ba sa inyong tahanan na kahit pingas at sira ay napamahal na sa inyo?

Isang pang display sa aming tahanan sa Maynila noon ay isang family tree na yari sa marmol. Ito ay regalo at galing pa sa Romblon. Sa bawat sanga ng puno ay may nakahapon na ibon.

Noong maliit pa ang aking pamangkin, sa sobrang kalikutan nito, ang marmol na family tree ay kanyang natabig at ito ay nahulog. Napigtas ang isang sanga nito. Matalinhagang babala kaya iyon? Naidikit naman namin itong muli sa pamamagitan ng epoxy. Sana nga lahat ng problema sa buhay ay nalulunasan lang din ng epoxy.

Bagaman may basag na ang marmol na family tree, mayabang pa rin itong naka-display sa aming tahanan, dahil para sa amin ay lalo lang nagkaroon ng mas malalim na kahulugan at halaga ito sa aming pamilya.

Sa ating buhay, tayo ay nakakaranas ng mga pagsubok at paghihirap na maaring sumugat, bumasag, o pumunit ng ating pagkatao at dangal. Sa aming karanasan ay marami kaming pinagdaanang ganito noon. Hindi aksidente sa taxi o sasakyan ang aking tinutukoy. Ang aking ibig sabihin ay ang malalakas, madidilim at masalimuot na bagyo ng buhay.

Hindi ko na isasaad ang mga partikular na mga pangyayari, ngunit sabihin na lang natin na ito’y nag-iwan ng lamat sa aming pangalan.

broken_statue_of_ballerina_3_by_annbehemotik-d528nds

Ngunit hindi natin dapat isipin na tayo ay marupok. Sa halip ay ating isipin na ang mga lamat, peklat at pingas ay isang tanda na tayo ay matatag. Ito’y tanda na ating nalagpasan ang mga pagsubok at lalo lang tayong tumitibay at lumalakas. Kaya nating bumangon sa anumang hagupit na maaring ihatid ng buhay. Sa bawat sugat, ang ating halaga ay hindi bumababa, kundi lalo pa itong tumataas.

Maaring ikaw ay may mga pinagdaanan o pinagdadaanan ngayon. Maaring ikaw rin ay may mga sugat at lamat. Kaibigan, taas noo nating ipakita sa mundo ang ating katatagan.

(*photo of broken figurine from here)

Sakit sa Balakang: Final Answer

21 August 2018

2 Comments

Mula nang aking isulat ang “Question and Answer: Sakit sa Balakang” bilang katugunan sa tanong ng isang reader, ay naging isa ito sa pinakamabenta na entry sa aking blog. Laging mahigit sa isang daan visitors ang sumisilip nito araw-araw.

Mahigit sa dalawampu’t pitong libo (27,000) na ang bumasa ng artikulong ito mula nang aking iakda ito noong Septyembre 29, 2016. Meron na ring mahigit kumulang isang daan (100) na readers ang sumulat sa akin ng katanungan na may kinalaman sa sakit sa likod at balakang simula rin noon.

Base sa mga bilang na ito, ay aking napag-alaman na marami pa ring mga tao ang naliligaw sa aking munting blog. Hindi pa rin naman nilalangaw at may sumusubaybay pa ring mga mambabasa. Marami pong salamat sa patuloy ninyong pagtangkilik.

Akin ring natuklasan na napakarami palang mga Pilipino ang may sakit sa balakang. Bakit kaya? Ano bang pinagkakaabalahan nating mga Pilipino at marami ang may sakit sa balakang?

Sa mga sumulat at nagtanong, wala namang nagsabi na sila ay nagtatanim ng palay. Alam kong maaring sanhi ng sakit sa likod at balakang ang pagtatanim ng palay. Ika nga ng ating folk song:

Magtanim ay ‘di biro, maghapong nakayuko,

Di naman makaupo, ‘di nama makatayo.

Sa lahat ng mga sumulat at nagtanong, ay akin naman po itong sinikap na sagutin sa abot ng aking makakaya, kahit halos magkakatulad naman ang inyong mga katanungan. Siguro kung talagang sumingil ako ng 5 choc-nut sa lahat ng nagtanong, tulad ng aking binaggit sa aking artikulo, ay marahil may ‘sangkatutak na garapon na ako ng choc-nut ngayon.

Ngunit hindi po ito tungkol sa choc-nut, o anumang bayad na aking sinisingil sa mga nagtatanong at kumukunsulta.

Akin pong inilathala ang artikulong “Question and Answer: Sakit sa Balakang” upang magbigay ng pangkalahatang kaalaman tungkol sa sakit na ito. Hindi ko po intensiyon na mag-diagnose ng indibiduwal na sakit ng isang tao, at lalong hindi ko po intensiyon na magbigay lunas sa indibiduwal na tao.

Isa pa, sa aking tingin, ay hindi po ligtas na magbigay ako ng espisipikong opinyon o diagnosis sa isang taong may sakit, lalo na’t hindi ko alam ang buong salaysay ng mga pangyayari, at hindi ko rin naman nakita o na-examen ang pasyente.  Sa halip na makatulong ay maari ko pa kayong mailigaw ng daan.

Dahil po rito, ay hindi ko na po masasagot ang mga magtatanong tungkol sa kanilang espisipikong sakit, o kung ano ang kanilang iniinda, o kung ano ang espisipikong gamot sa inyong sakit. Huwag naman sana ninyong ikagalit kung hindi ko na po sasagutin ang iyong mga tanong. Kahit pa isang buwang supply ng choc-nut po ang ialok ninyo sa akin.

Ang pinamabuting payo kong maibibigay sa inyo sa ngayon ay matapos ninyong basahin ang artikulong “Sakit sa Balakang” at kayo ay mayroong sakit na iniinda, ay magpatingin po kayo sa inyong lokal na duktor, at sila ang magda-diagnose at gagamot sa inyo. Sana po ay inyong maunawaan ang mungkahi kong ito sa inyo.

Maraming salamat po.

*********

PS. Sa mga nagtatanong din kung paano gumawa ng gayuma o ng anting-anting, o kung paano mang-kulam o labanan ang kulam, ay huwag na ninyo akong gambalain pa at hindi ko naman kayo matutulungan tungkol diyan.

 

Hindi Tanaw

22 July 2018

Leave a comment

Landas na tinatahak ay ‘di man malinaw,

At ang paroroonan ay ‘di ko matanaw,

Ngunit sigurado ako sa aking layunin,

Kaya’t patutunguha’y tiyak na mararating.

IMG_6831

(*thoughts while running on this foggy morning; photo taken with an iPhone)

*******

For my non-Filipino readers, here’s a loose translation, though I think it lost some of its poetic edginess:

The path I tread may be dreary,

Where I would go I cannot see,

Yet I’m certain where I want to be,

And there for sure, I would be.

Friday the 13th

13 July 2018

Leave a comment

Today is Friday the 13th. For superstitious folks out there, please beware!

Many people consider this as the unluckiest day in the calendar. According to an article from National Geographic, the fear surrounding Friday the 13th may be rooted in religious beliefs. It has to do with the 13th guest at the Last Supper, who is Judas, the apostle who betrayed Jesus, who in turn was crucified on a Friday.

The fear for Friday the 13th is so widespread that psychologists even have a term for people who suffers from it: paraskavedekatriaphobia. That’s a mouthful. The irrational fear for the number 13 is called triskaidekaphobia.

Irrational or not, many buildings don’t have a 13th floor. So elevators will go from 12th floor and then skip to 14th floor. In 2002, based on an internal review of records, a report from Otis Elevator Company estimated that 85% of the buildings with Otis brand elevators did not have a floor named the 13th floor.

Most hotels have no room 13. Many hospitals have no room 13. Even our own ICU has no room 13. So you think medical institutions are not superstitious? Though I get it, I think patients or their family will freak out if they learn that they are being admitted to ICU room 13.

Speaking of ICU, I have been the ICU attending for the past couple of weeks now. It has been busy, plus you know that July is when the new residents or physicians-in-training start, so it is an added stressor to me. To destress, I blog.

It is known in the medical world that the rate of medical errors and surgical complications spikes in the month of July. The hospitals even have a name for it: the July effect. This is not due to a mystical phenomenon, but due to a very logical reason stemming from the inexperience of the newbie doctors.

Thus I am supervising and watching my residents like a hawk this time of year. And today, Friday July 13th, I will even be more vigilant.

To end, in connection to mystical events, I would like to share a story that was posted by a batchmate in the group chat:

Murder Mystery at the Makati Medical Center

There was this case in the hospital’s Intensive Care Unit where patients always die in the same bed on Sunday mornings at 11 A.M., regardless of their medical condition. This puzzled the doctors and some even thought that it had something to do with the supernatural or even murder. No one could solve the mystery as to why deaths happen on Sunday at 11 A.M.

Mr. Licauco, Fr. Bulatao and the Ateneo paranormal folks were called. They arrived armed with special photographic equipment, infra-red devices and motion sensitive radar to detect any presence.

So on the next Sunday morning, a few minutes before 11 AM, all the doctors and nurses nervously  waited outside the ward to see for themselves what the mysterious phenomenon was all about. Some were holding wooden crosses, strings of garlic, amulets, prayer books and other holy objects to ward off evil spirits.

Just then, the clock struck 11. And then……..

Mang Joe, the part-time Sunday janitor, entered the ward, unplugged the life support system and plugged in the vacuum cleaner.

Have a happy Friday the 13th folks!

happy-friday-the-13th-1

(*photo from the web)