I like to sleep with the windows open, especially during this time of year that it’s not extremely cold nor extremely hot outside. Besides the fresh air that comes in, I also would like to hear the sounds around us, especially in the morning when I wake up. Unlike in Manila, it’s not the sound of the speeding tricycles and jeepneys that I now hear. Though I miss the call of the taho vendor.
Here’s the sound of daybreak in our home here in Iowa (you may need to dial up the volume to hear it):
(video taken from our bedroom window at 5:20 in the morning)
PS: My wife hates it though as those noisy birds disturbs her sleep. Obviously she’s not a morning person. Good thing we don’t have a rooster!
My wife recently replaced our kitchen counter stools for they were worn out from years of use. The seat area had thinned out with some of the sea grass weaves torn or missing. We’re afraid that one of these days those seats might give out and we end up falling to the floor. Or worse, a visitor would fall to the floor.
When we were looking for replacement chairs, we decided to have an authentic Asian-inspired furniture. We thought that it should be made of yantok sticks, or bamboo, or rattan. Though we are not living in the Philippines anymore, we hope that our chairs will at least give us that Filipino-feel.
We have several Philippine-inspired items in our home besides my old barong that is collecting dust in the closet. We have an abaca runner on our dining table. We have capiz table plate mats that we bought from the Philippines. We also have the sungka (Filipino mancala game) that we placed atop of the center table in our living room which many of our guests are interested to learn how to play. We even have a parol made of capiz that was given to us years ago and we hang it every Christmas on our window.
So my wife searched high and low for new kitchen chairs. She looked for them in our local malls and furniture stores. She also searched the internet. If only she could visit the furniture shops at Calle Crisologo in Vigan, I believe she would. But finally she found what she was looking for.
When the chairs were delivered, I thought they were Asian- inspired alright. The stools are made of wood, almost like yantok, and the seat is made of woven strips like banig. When you move them, they even create that certain sound from our wood floor that is reminiscent of what we had in the Philippines. Beside being beautifully-crafted, they are sturdily-made as well.
However, they did not look like the popular chairs in the Philippines, the ones made of bentwood and solihiya rattan, that are so ubiquitous you can find them on every provincial home or rural carinderia. So I teased my wife that our chairs are not authentic enough or Filipino enough.
Few nights ago, when we were having dinner, I was a little excited as my wife cooked kare-kare, which we infrequently have except on rare occasions. I know the dish is rich and delicious (pamatay sa sarap), but too much and too often could be too rich for the coronaries (pamatay talaga).
We didn’t have bagoong that night, instead we had patis (fish sauce) to add to the flavor of the kare-kare. In my haste, I accidentally tipped the bowl where the patis was and it spilled into the countertop. The patis even flowed over into the new chair! Needless to say, the whole kitchen stank like patis.
Even after wiping the spilled patis, the smell lingered. The new chair smell like patis too. That might have added authenticity to the chair and I think they are now Filipino enough.
There are certain things that can evoke strong feelings of homesickness for Filipino expatriates like me. For some it may be witnessing the Manila sunset at Manila Bay. For others it could be the traditional Filipino foods. Maybe for some it is the “fragrant” smell of the kanal and estero (kanya-kanyang trip lang yan).
Last week, I ate some traditional Fililipino food and saw Manila sunset. Manila Sunset Grille, that is!
Manila Sunset Grille is a Filipino restaurant chain with branches mostly in California. I wish they would expand here to the Midwest. Maybe in Iowa?
I flew to California and spent a week there to assist my aunt who underwent cataract surgery. She did not really needed much assistance, except that she was unable to drive for a few days. Driving her around was not a big deal, except that her car is a stick shift sports sedan and I have not driven a stick shift for more than 20 years. But I managed.
It did not stop me either when she suggested that we go and eat at the Manila Sunset Grille even though it was quite a drive through heavy traffic and busy freeways. Stick shift and all, I was determined to go.
Below is what I ordered:
I know, lumpiang sariwa, bibingka and halo-halo may not necessarily go together, but that’s what I have not tasted for a while.
And while I was savoring these food, Jose Mari Chan’s songs were playing over head which adds more to the nostalgic feel. One particular song that stroke a chord was “Christmas in Our Hearts.”
Perhaps it was more than the traditional home food and the Manila sunset that I was really missing. And it’s definitely not the kanal and estero.
Noong isang umaga, ako’y nagising sa dagundong ng kulog at kalaskas ng bumubuhos na ulan. Balak ko sanang tumakbo noong umagang iyon pero dahil sa malakas na ulan, ako’y nagbatu-batugan at nagbabad na lang sa higaan. Utak ko nama’y nagtampisaw sa mga alaala ng nakaraang mga tag-ulan – mga alaala na matagal nang nakasampay ngunit parang basa at sariwa pa rin sa isipan.
Nagliwaliw ang aking isip noong ako’y maliit na bata pa. Gaya ng maraming bata batuta, ako’y mahilig maglaro sa ulan lalo na kapag maalinsangan. Kahit pa sabihing baka raw sipunin, o magkapulmonya, o kaya’y mapasma, ay hindi namin alintana, dahil sa musmos naming isip, masarap maligo sa ulan. Kung hindi pipigilan ay lagi kaming susugod sa ulan.
Nagbabakasyon kami palabas ng Maynila tuwing buwan ng Mayo noon. Mga dalawang linggo rin kaming lumalagi sa Ilokos Norte, ang probinsiyang pinagmulan ng aking nanay.
Isang araw habang kami ay nagbabakasyon, ay umulan nang todo-todo. Kami, kasama ko ang aking mga pinsan, ay pinayagang maligo sa ulan. Masaya kaming naghabulan sa kalsadang graba, habang umaagos ang malalaking kanal na ang tubig ay malinaw, hindi gaya ng tubig kanal ng Maynila. Dahil mala-batis ang linis ng tubig sa kanal, sinasalok pa namin ito ng tabo, tapos itataob namin ang tabo na may lamang tubig sa aming ulo, habang kami’y sumasayaw at tumatalon-talon sa ulan. Akala ninyo palaka lang ang masaya kapag umuulan?
Pinupulot din namin ang mga nalalaglag na kamachile dahil sa lakas ng hangin. Hindi na namin kailangan pa itong sungkitin. Sana nga ang mga mangga sa puno ng aking lola ay magkandahulog din, pero kailangan yata ng ipo-ipo bago ito malaglag.
Sa bahay naman namin sa Maynila, konting ulan lang ay baha na kaagad ang mga kalye, kaya sanay akong lumusong sa baha. Hindi namin iniisip ang Leptospirosis, dahil hindi ko pa naman alam kung ano iyon at hindi ko pa rin alam ang spelling nito. Noong nasa medical school na ako kesa ko pa lang natutunan ito, at sa katunayan, may naging pasyente kaming namatay dahil sa Leptospirosis. Sangayon sa history niya, siya ay bumagtas sa baha.
Nang ako’y nasa kolehiyo na, masaya pa rin ako kapag malakas na ang ulan. Hindi sa ako’y sadista at gusto ko ng bagyo, pero dahil kalimitan ay nakakansela ang pasok sa UST kapag baha na, lalo na sa Espanya. Umaabot hanggang hita o hanggang bewang pa ang baha doon.
photo credit: Michael Angelo Reyes
Minsan nang ako’y nasa medical school na, bumuhos ang malakas na ulan maghapon at hindi humumpay kaya bumaha ang buong ka-Maynilaan. Wala kaming masakyan pauwi, dahil mga pailan-ilang bus na lamang ang malakas ang loob na bumaybay sa malalim na baha. Walang rin namang pumapasadang bangka. Kaya lumusong na lang ako sa baha at naglakad mula sa UST hanggang sa amin sa may Balik-Balik. Sa awa ng Diyos nakarating naman ako nang ligtas sa aming bahay, at hindi napatianod o nalunod sa baha, at hindi rin nahulog sa mga nakabukas na imburnal. Wala naman din akong nahuling dalag.
Nang matapos ako sa Medisina, ako’y pansamantalang namasukan (moonlighting) sa isang maliit na ospital sa Plaridel Bulakan, upang makaipon nang konti habang ako’y nag re-review para sa medical licensing exam ng Amerika. Kung maipapasa ko iyon, magiging pasaporte ko siya upang makalabas ng bansa. Sa Plaridel na ako lumalagi ng mga ilang araw, at linguhan na lang akong lumuwas ng Maynila. Trabaho ako sa gabi, at konting tulog at puspusang review sa araw.
Isang okasyon, dinalaw ako ng aking nobya na galing Maynila sa aking trabaho doon sa Bulakan. Matindi ang ulan noong araw na iyon. Kahit na may dala pa siyang payong, ay basang basa siya nang dumating sa aming ospital sa Plaridel. Para siyang basang sisiw. Ako naman ay parang palakang kumakanta.
Habang siya ay nagpapatuyo, at habang kami ay nakaupo at nakadungaw sa bumubuhos na ulan, ay masaya naman kaming magkaulayaw kahit na maiksing sandali lamang ang sa ami’y inilaan. At para bagang awit ni Basil Valdez (may version din si Regine Velasquez), alam namin na kapag tumila na ang ulan ay lilisan na siya upang bumalik sa Maynila, at ako’y maiiwan na.
Pagmasdan ang ulan unti-unting tumitila, Ikaw ri’y magpapaalam na, Maaari bang minsan pa, Mahagkan ka’t maiduyan pa, Sa tubig at ulan lamang ang saksi, Minsan pa ulan bumuhos ka Huwag nang tumigil pa, Hatid mo ma’y bagyo Dalangin ito ng puso kong sumasamo, Pag-ibig ko’y umaapaw, Damdamin ko’y humihiyaw sa tuwa, Tuwing umuulan at kapiling ka.
Malakas pa rin ang buhos ng ulan at tumatabing pa rin ang maiitim na ulap sa bagong silang na umaga. Pero kailangan ko nang bumangon at kailangan nang pumasok sa trabaho. Hanggang sa muli na lang ulit ang aking pagtatampisaw sa mga alaala ng kahapon.
Aking pinagmasdan ang aking katabi. Mahimbing pa rin ang kanyang pagkakatulog. Pero alam kong kahit tumila pa ang ulan, kami ay magkapiling na at hindi na namin kailangang magpaalam pa.
Magdadalampu’t limang taon na palang bumubuhos ang ulan.
Sa ating buhay, may mga bagay na mahirap makita. Kahit hanapin mo pa, hindi sila basta basta lalantad.
Isa na dito ang mga multo at maligno. Kahit sabihin pa nating maraming Pilipino ang naniniwala sa mga ito, hindi lahat ay nakakakita sa kanila. Sabi ng iba, kailangan mo ng pangatlong mata (third eye) para sila makita. Para sa akin, dahil hindi ako naniniwala, kaya ayoko na lang silang makita.
Isa pa sa mga hindi nagpapakita ay ang mga taong may utang sa atin. Hindi ko nga alam kung saang lupalop sila nagtatago, pero asahan mo, mahirap silang matagpuan. Buti pa minsan ‘yung multo, nagpaparamdam. Pero ang mga taong may utang sa iyo? Walang paramdam.
Siguro isama na rin natin sa mahirap makita ang mga ninong at ninang kapag panahon ng Pasko. Umeeskapo rin sila sa mga naghahanap sa kanila. Kawawang mga inaanak, nagiging maligno ang kanilang mga ninong at ninang.
Isa pa sa mahirap makita, lalo na sa mga taga Maynila, ay ang mga kalsada na sa matagal nang panahon ay nawawala. Sila ay nakukubli sa ating tanaw. Tulad ng mga kalsada sa Divisoria, Quiapo, at Sta. Cruz. Sa dami ng mga naglalako at mga paninda na nakatirik sa gitna mismo ng kalye, ay natabunan na ang kalsadang dapat sana ay daanan ng mga mamamayan.
Subalit, dahil may bagong pamunuan na ang lungsod ng Maynila, ang hindi ko akalaing makikita ay lumantad na.
Alam mo bang may maluwag palang kalsada sa Divisoria?
Divisoria district
Hindi ko maubos maisip na may kalye pala sa Carriedo?
Carriedo Street in Quiapo
At may lansangan palang lagus-lagusan sa Blumentritt?
Blumentritt Road in Sta. Cruz
Aaminin ko, hindi ko nakilala kaagad ang mga larawan ng mga lugar na ito, dahil malinis na sila sa mga illegal vendors na naglipana at nakabalagbag sa gitna ng kalsada, at wala na rin ang mga gabundok na tambak ng basura.
Saludo po ako sa bagong alkalde ng Maynila. At kahit matagal na akong wala sa siyudad na ito, dahil sa mga magagandang pagbabagong nagaganap sa lungsod na aking pinagmulan, ay lalo kong ipagyayabang na ako ay lumaki sa lungsod ng Maynila.
Sana ay maisiwalat at mailantad na rin ang mga aswang na nagtatago sa anino ng gobyerno, na sumisipsip sa kabang yaman ng bayan.
Masigasig ko pong aantabayanan at tututukan ang mga bali-balita mula sa aking bayan.
Kung minsan ay may mandurukot sa loob ng jeepney. Mag-ingat po tayo sa kanila. Pero hindi po ‘yung mga nandudukot ang tema ko ngayon, kundi ‘yung mga humuhugot kahit na sa jeepney. Unawain na lang po natin sila.
Kung hindi ninyo maibigan, ay ipagpaumanhin na lang po sana. Wala na lang pong kokontra.
Hugot #1
Driver: Heto po ‘yung sukli nung isang Quiapo.
Pasahero: Hindi na bale mama, nasanay na po akong hindi nasusuklian.
Hugot #2
Driver: Pakiabot na nga lang po.
Pasahero: Matagal ko nang pinapaabot kuya, pero dedma pa rin. Wala pa rin marating.
Hugot #3
Driver: Saan po itong bente pesos?
Pasahero: Diyan po sa may PAG-ASA. Kahit wala naman talaga.
Hugot #4
Driver: Saan po papunta itong bente?
Pasahero: Isa pong pa Balik-Balik. Walang ngang kadala-dala eh. Hindi pa rin natututo.
Hugot #5
Pasahero: Manong, kulang po yung ibinigay ninyong sukli.
Driver: Kulang? Lagi na lang akong kulang! Kailan ba makokontento?
Hugot #6
Driver: Ilan po itong isang daan?
Pasahero: Isa na lang po. Dalawa po sana, pero iniwan na niya ako.
Hugot #7
Driver: Bawal po ang sabit.
Pasahero: Alam ko namang sabit lang ako eh. Hindi ko lang talagang kayang bumitaw.
Hugot #8
Driver: Saan po itong singkwenta?
Pasahero: Diyan po sa Monumento. Pero pwede rin sa Luneta. Lagi na lang kasi akong nagpapakabayani. Pwede na akong tayuan ng Monumento.
Hugot #9
Pasahero: Para na po mama.
Driver: Sandali lang po, itatabi ko lang kayo.
Pasahero: Ganyan naman talaga kuya, lagi na lang ako sa tabi.
Hugot #10
Driver: Paki-usog na lang po diyan sa kaliwa, kasya pa isa diyan.
Pasahero: Hindi bale na lang po. Kahit pagsisiksikan ko ang sarili ko, wala pa rin akong puwang sa kanya.
Hugot #11
Driver: (*nagtatawag ng pasahero habang nakaparada ang jeep) Antipolo, Antipolo, Taytay, Antipolo!
Pasahero: Kuya, male-leyt na ako. Pwedeng tayo na?
Driver: Tayo na, Miss? Sige, sabi mo eh.
Matapos ang ilang minuto lang……..
Pasahero: Para na. Dito na lang ako.
Driver: Hanggang dito na lang? Pero salamat pa rin, dahil kahit sandali ay naging tayo.
Hugot #12
Driver: (*sa pasaherong sumasakay) Konting bilis at kapit na lamang po. Lalarga na tayo.
Pasahero: Ang higpit na nga po ng kapit ko. Pero lagi pa rin akong laglag, kuya.
Hanggang dito na lang po, boundery na. Magkakarga lang po ng krudo….este, kape. Sige, laglagan na.
Namayagpag na naman ang mga commercial ng Jollibee nitong nagdaang Valentine’s. Huling-huli kasi ng Jollibee ang kiliti at sintimyento ng mga Pilipino, at siyempre pa pati na rin ang ating panlasa.
Paano ba naging pambansang tambayan ng mga Pilipino ang Jollibee?
Bago mag-bagong taon ay bumisita kami sa New York. Habang ang aming mga anak ay nag-a-iceskating sa Bryant Park sa Midtown Manhattan, ay nabanggit ng isa naming kaibigan na may bagong bukas daw na Jollibee sa lugar na iyon. Kuwento pa nila pinipilahan daw ito. Hindi lang mga Pilipino, pati mga Amerikano at ibang lahi ay nakikipila rin. Siguro curious lang sila kung bakit dinudumog ang Jollibee.
Jollibee in Manhattan (photo from New York Post)
Maraming beses din naman akong pumunta sa mga Jollibee branches dito sa Amerika. Napuntahan ko ang Jollibee sa may West Covina California. Ilang beses na rin akong kumain sa Jollibee sa Chicago. At kumain na rin ako sa Jollibee sa may Woodside New York.
Maliban dito sa Amerika nagbukas na rin ng mga branches ang Jollibee sa iba’t ibang bansa sa Asia, Middle East at Europa.
Nang maliliit pa ang aking mga anak, minsa’y nagbalik-bayan kami at nag birthday sila sa isang Jollibee branch sa may Pasay City. Natuwa naman ang aking mga anak at ang aming mga bisita sa isinagawang party. Maliban sa chicken joy at jolly spaghetti, naaliw rin sila sa pagsasayaw ng masayang bubuyog na si Jollibee.
Noong biglaan din akong umuwi ng Pilipinas, ilang taon nang nakalipas, dahil malubha ang kalagayan ng aking nanay, ay naging comfort food ko ang Jollibee. Kasi may malapit na branch mula sa ospital kung saan nakaratay ang aking nanay. O siguro miss ko lang ang lasa nito.
Hindi ako lumaki na pala-hamburger. Nang ako ay nasa high school pa (early 1980’s), hindi pa masyadong tanyag at iilan pa lamang ang Jollibee branches sa Maynila. Sa katunayan hindi namin ito tambayan dahil walang malapit sa aming eskwela.
Ang aming tambayan noon ay isang turo-turo sa tabi ng aming paaralan. Pero noong kami’y nagbalik para sa aming 25th high school graduation anniversary ay laking gulat ko na isang night club na ang nakatirik sa pwesto ng turo-turo. Ibang luto na pala ang inihahain sa lugar na iyon!
Isa pa sa tambayan ng iba naming kaklaseng pasaway noong high school ay isang esblisimyento na may pangalang “Halina.” Dito sila naglalaro. Isa itong bilyaran. Beer garden din ito. Hindi po ako tumambay doon.
Kahit nang nasa kolehiyo na ako, hindi pa rin Jollibee ang paboritong tambayan ko noon kundi isa uling turo-turo malapit sa UST. “Goodah” ang pangalan nito. Mas mura naman kasi sa turo-turo at lutong bahay pa ang putahe. Siguro mas marami pa ring mga Pilipino ang pipiliin ang turo-turo kaysa fast food, o adobo kaysa hamburger.
Ang unang branch ng Jollibee ay nagbukas noong 1978 sa Cubao. Mula noon ay isa-isa nang sumulpot na parang kabute ang mga branches nito. Kahit pumasok pa ang McDonalds sa ating bansa noong 1981, ay naging matatag pa rin ang Jollibee.
Sa pagputok ng katanyagan ng Jollibee, isama na rin natin ang McDonald’s at Wendy’s, ay nahilig nang kumain ang mga Pilipino ng hamburger at french fries. Naging westernized na ang ating panlasa. Pero iniiba pa rin naman natin ang timpla kahit na western food. Tulad ng spaghetti – ang pinoy spaghetti ay manamis-namis, na hindi tulad ng authentic Italian spaghetti na maasim-asim.
Nang ako’y napadpad na sa Amerika, ay aking natunghayan kung gaano kapalasak ang fast foods dito. Lalo na ang McDonald’s. Kahit sa mga hospital ay may mga branches ito. Sa isang hospital sa New York kung saan ako nag-training, ay may McDonald’s sa mismong floor kung saan ang cardiac cath lab. Kaya’t kung ikaw ay inatake sa puso habang kumakain ng hamburger, ay igugulong ka lang nila sa katabing cath lab.
Para sa inyong kaalaman ang McDonald’s, isang American corporation, ang pinakamalaking fast-food chain sa buong mundo. Sa katunayan lahat ng pinasukan nitong bansa ay halos patayin nito ang mga lokal na kompetisyon. Maliban sa Pilipinas, na Jollibee pa rin ang naghahari. Bakit kaya hindi kayang pataubin ng McDonald’s ang Jollibee kahit pa American hamburger ang kanilang pinaglalabanan?
Dahil kaya mas naaaliw tayo sa bubuyog kaysa sa clown (mascots)? O dahil walang panama sa chicken joy at jolly spaghetti ang kalaban? O nadadala tayo sa mga makabagbag-damdamin na mga commercials? O dahil alam natin na ang Jollibee ay katutubong produktong Pilipino kaya’t tinatangkilik natin ito kaysa sa kumpitensiya? O baka naman mas masarap lang talaga sa ating panlasa ang pagkain nito?
Ano man ang dahilan, naging pambansang tambayan na ng Pinoy ang Jollibee kaysa iba pang fast food chain o restaurant. (Wala po akong komisyon sa Jollibee sa artikulong ito, pero kung gusto nila akong bigyan ng isang taon na supply ng chickenjoy hindi ko tatanggihan ito.)
Noong ako’y nasa kolehiyo pa, sa harap ng UST Charity Hospital sa may Forbes St. (Lacson Avenue na ngayon) ay may mga lumang bahay na ginagawang boarding houses. Isang araw nagkararoon ng sunog dito, taong 1990 yata iyon. Isa sa aking kaibigan ang nasunugan ng boarding house. Matapos matupok ang lugar na iyon, ang ipinatayong gusali ay hindi na mga bahay, kundi isang malaking McDonalds.
Bulung-bulungan ng iba, dahil hindi mapagiba ang mga lumang bahay para gawing commercial complex kaya raw ito sinunog. Hindi ko sinasabing totoo ito at wala po akong inaakusahan, at lalong hindi ko sinasabing may kinalaman ang McDonald’s o sinuman dito.
Maaring natuwa ang mga estudyante ng UST dahil may malaking McDonald’s na sa harap nito. Hindi nagtagal, isang malaking Jollibee rin ang itinayo katapat nito. Ngayon sangkatutak na fastfoods na ang nasa paligid at pati sa loob ng university. Nandoon pa kaya ang tambayan naming Goodah?
Baka sa susunod, mawala nang lubusan ang mga turo-turo at karinderya. Huwag naman sana.
Last Friday, I drove to our new satellite clinic. This was the most distant one so far compared to our other outreach clinics, as it takes an hour and 40 minutes to get there from our main office. I go to an outreach clinic at least once a month.
It was a very cold day for a drive. The outside temperature was -2 degrees Fahrenheit with a wind chill factor of -20 degrees. The wind was brisk and it was blowing the snow that was already plowed to the sides of the road back into the road.
The whole surrounding was white as we had fresh snow that had fallen the past couple of days. There was also a shiny glaze on the branches of the bare trees as in addition to the snowfall, it was preceded by a freezing rain that coated everything with ice, including the roads, which layered underneath the snow. This made the travel more dangerous.
In fact one of my partners cancelled his trip to another one of our outreach clinics a day before mine, due to the snow, sleet and ice.
But on the day of my travel, though it was very cold, it was sunny. Thus I decided to press on. Besides, there were many patients that were waiting and expecting to be seen. Plus, I felt confident in my driving and in my trusty vehicle.
I felt warm though while I was cruising along the wintry rural highways of Iowa. My favorite feature of my car on a very cold day like this was the heated seats along with the reliable heater. In some countries, like in the Philippines, a car airconditioner may be a luxury to keep you cool on a hot day. But where I live now, we can survive without an AC but not without a heater. It is a necessity or we’ll freeze to death.
But there was something more that was keeping me warm besides the heater, the heated seat, and the heated steering wheel. It was the warm thoughts and happy memories of a tropical place I still call home.
Playing on my car radio was streaming music sync from my iPhone from an on-line radio station. What was the radio station I was listening to? Pagudpud Beach Resort Radio Station! (Pagudpud is a place in Ilocos Norte, Philippines with a year round temperature of 70 to 90ºF.)
photo taken few years ago in a beach resort in Ilocos Norte
I could almost hear the lapping waves as they break into the sandy shore and the rushing breeze bristling through the palm trees. A stark contrast from the view of a slew of ice and snow surrounding me. They say that you could take away the boy from the island, but could never take away the island from the boy.
It’s true, I was feeling homesick. It has been three years since I last visited my motherland. Perhaps it is time for a journey back to that very familiar place.
I know I’m not the only one missing home. Most of us, in one way or another, have wandered away and left our comfort zones in pursuit of a dream. And many times in our quest, the path we crossed was not easy, for it was uncertain and unfamiliar.
I was deep in this thought when a familiar song played on the radio:
Hawak-kamay,
Hindi kita iiwan sa paglalakbay,
Dito sa mundong walang katiyakan,
Hawak-kamay,
Di kita bibitiwan sa paglalakbay,
Sa mundo ng kawalan.
That was all I needed to hear, a reassurance that we are not alone in this journey.
I glanced at my car’s GPS. It indicated that I still have 70 miles to go, and an hour more before I reach my destination.
Well, I still have an hour to enjoy this “beach.”
(*lyrics from Hawak Kamay a song by Yeng Constantino)
