Category Archives: pinoy

Idadaan Na Lang Sa Gitara

27 August 2020

4 Comments

Noong makalawang araw ay nakikinig ako ng mga tugtuging Pilipino sa Spotify nang sumalang ang kanta ng Parokya ni Edgar:

Hahayaan na lang silang
Magkandarapa na manligaw sa 'yo,
Idadaan na lang kita
Sa awitin kong ito,
Sabay ang tugtog ng gitara,
Idadaan na lang sa gitara.
Idadaan na lang sa gitara.

Biglang sumagi sa aking isipan ang mga alaala ng ako’y kabataan pa at ang aking mga kabarkada na mahilig mag-gitara.

Hindi ako natutong mag-gitara. Alam ko lang tipahin ang chord na C, D, at A. Pero kapag mahirap na, gaya ng Badd9 o C#sus, ay naku Bad talaga, o sus as in susmaryosep na!

Kahit hindi ako marunong mag-gitara, marami akong naging kaibigan na mga gitarista. Noong nasa high school kami, ilan sa mga kabarkada ko ay mahuhusay mag-gitara. Sabit na lang ako sa kanila kapag kantahan na. Mga paborito naming awitin ang mga kanta ng Eagles, America, at Bread. Sa mga Pilipinong grupo naman ay ang Asin at Apo Hiking Society. Hindi pa pinapanganak ang Eraserheads noong high school kami. Kahit mahirap tugtugin ay kayang-kaya ng mga kaibigan ko, tulad ng mga kanta ni Jim Croce – sabi nila sobrang hirap daw gitarahin ang mga kanta niya.

Dahil mahilig kaming kumanta, pinakanta pa ang aking barkada sa Junior-Senior Prom. Maayos naman ang aming awit at hindi kami binato ng kamatis at hindi rin nabilaukan ang mga kumakain.

Tayong mga Pilipino ay mahilig kumanta at mag-gitara. Bago pa nauso ang mga Karaoke, Minus 1 at Magic Mic ay nagkakantahan na tayong mga Pinoy, basta mayroong nag-gigitara. Ang mga inuman sa kanto ay nagiging sing-along kapag mayroon ng nag-gigitara.

Uso rin noon ang mga harana. Ulit, kanta ng Parokya ni Edgar:

Uso pa ba ang harana?
Marahil ikaw ay nagtataka,
Sino ba 'tong mukhang gago?
Nagkandarapa sa pagkanta,
At nasisintunado sa kaba.

Bakit nga ba nawala na ang harana. Ngayon, sa Facebook messenger at text na lang ang ligawan, hindi tulad noong araw na tunay na umaakyat ng ligaw ang isang lalaki at kasama pa ang kanyang tropa at sila’y aawit ng mga harana. Siyempre may kasamang gitarista.

Maraming mga Pilipino ang natututong mag-gitara kahit walang pormal na guitar lessons. Nanonood lang sa mga nag-gigitara ay nahahawa na rin sila sa hilig at husay.

May kapatid ang aking misis, na bago pa raw ito makapagsalita ng tuwid ay marunong na itong mag-gitara dahil sa pagmamasid lang. Hindi pa siya pumapasok sa Kindergarten ay magaling nang tumugtog ng gitara. Ang paborito niyang tugtugin noon ay “Pordidem Deyms,” kasi hindi niya pa raw mabigkas ‘yung “Forbidden Games” (classical guitar piece also known as Jeux Interdits or Romance).

Kahit na nang nasa medical school na ako, may kaibigan ulit akong magaling mag-gitara. Minsan nuong 4th year medical student na kami at duty kami sa hospital, ay nagkantahan pa rin kami. May napagaling ba kaming mga pasyente sa aming kanta? “Utol” ang tawag ko sa kaibigan kong ito, dahil parehas kami ng apelyido. Minsan sabi sa amin ng isang Medical Resident ay magtayo raw kami ng banda. Siguro dahil mukha rin kaming mga punkista dahil sa aming buhok na spikey.

Matagal na panahon na nga ang lumipas. Nasaan na kaya ang dating barkada? Tulad ng kanta ng APO, namimiss ko ang mga panahong iyon:

Madalas ang istambay sa capetirya. Isang barkada na kay' saya,
Laging may hawak-hawak na gitara, konting udyok lamang kakanta na.....

Saan na nga ba, saan na nga ba?
Saan na napunta ang panahon.
Saan na nga ba, saan na nga ba?
Saan na napunta ang panahon.

Noong ako’y lumipad na papuntang Amerika at napadpad dito sa Iowa, ay nagkita muli kami ng isa sa aking kaeskwela noong kolehiyo na napadpad rin dito sa Iowa. Ang dating kaeskwela kong ito ay magaling din mag-gitara. Kaya ng magkatipon-tipon kami, inilabas ang mga lumang song hits at “jingle” na halos gula-gulanit na. Kami’y nagkantahang muli na parang mga kabataan ng mga awiting aming kinagisnan, hanggang sa lumalim na ang gabi.

Sana hanggang sa aking pagtanda ay may mga kaibigan pa rin akong nag-gigitara. At kahit laglag na ang mga ipin at kapos na ang hangin sa baga ay patuloy pa rin kaming magkakantahan. Sabi nga ng kanta ng Asin:

Mayro'n lang akong hinihiling,
Sa aking pagpanaw, sana ay tag-ulan,
Gitara ko ay aking dadalhin,
Upang sa ulap na lang tayo magkantahan.

**********

Added Joke: Pinaiyak na Gitara

Jose: Ang tiyuhin ko ang galing mag-gitara. Pinaiiyak niya ‘yung gitara.

Juan: Uy magaling nga yung tiyuhin mo, pero mas magaling yung tiyuhin ko. Hindi lang gitara ang umiiyak, pati hinaharana niya ay napa-iyak din.

Pedro: Eh wala palang sinabi yung mga tiyuhin ninyo. Yung tiyuhin ko sa galing niyang magharana at mag-gitara, ‘yung hinaharana niya ay napaiyak at napasigaw pa.

Jose at Juan: O siya nga?

Pedro: Oo, napaiyak sa galit at sinigawan na siyang tumigil na!

(*image from the web)

Quirky Talk

1 August 2020

7 Comments

Recently I read from a fellow Filipino blogger about how hard it is to learn Mandarin due to different intonations. She also mentioned that our own language has similar quirkiness. So I am re-posting a story I concocted 5 years ago. Besides, it is “Buwan ng Wika.”

**********

A foreigner arrived in the Philippines and was observing how the locals talk.

After she checked-in in her hotel room, she planned to go outside, so she headed to the elevator. While waiting, a mother and her toddler son were also waiting for the elevator.

The toddler tugged on his mother and said:

Child: Dede!

Mother: Dedede?

Child: Dede.

Then the mother handed his son the milk bottle.

When the elevator door opened the mother asked the lady inside the elevator:

Mother: Bababa ba?

Lady: Bababa.

So the mother and her child hopped inside the elevator. The foreigner hopped in too.

The mother marveled at the lady’s colorful manicured nails in the elevator and wondered if it’s real. The lady seemed to understand her inquisitive look, and said with a smile:

Lady: Kuko ko.

The mother smiled back and replied: Oh, oo.

After a couple of floors down, the elevator stopped and the doors opened. A man outside asked:

Man: Bababa ba?

“Bababa.” The two ladies inside chimed.

What a fascinating language these locals speak, the foreigner thought to herself. How can they communicate with each other by just repeating one syllable?

As the elevator doors closed, the toddler tugged again on his mother and whispered:

Son: Pupupu po.

Mother: Pupupu?

Son: Pupu.

Soon a certain smell reeked inside the elevator, luckily it reached the ground floor and the passengers hurried to go out. As the elevator door opened the foreigner tried to break the ice with the locals. She said to them with an amusing grin:

Foreigner: Dadadada.

The locals looked at her baffled? Of course they did not understand her. They just shook their heads and under their breath they uttered: Gaga.

**********

(*image from the net)

Hugot Lines sa Doctor’s Office

16 July 2020

5 Comments

Mahal kong mga readers, heto na naman po ang bagong installment ng mga hugot. Kung merong Hugot Cafe, welcome naman po kayo dito sa Hugot Clinic.

Duktor: (Habang iniineksyunan ng local anesthesia ang pasyente para sa simpleng operasyon) O Hija, konting kirot lang ang injection na’to, pero pampamanhid ito at walang ka nang mararamdaman pagkatapos.

Pasyente: Kahit wala ng anesthesia Doc. Sanay na akong masaktan. Manhid na manhid na nga ako.

**********

Duktor: (Habang tinatanggal ang bondage sa sugat ng pasyente) Magaling at tuyo na ang sugat mo dito sa iyong braso.

Pasyente: Pero ang sugat sa puso ko Doc, hindi pa rin gumagaling. May band-aid ba para dun?

**********

Pasyente: Doc, ang pait naman ng nireseta n’yong gamot.

Duktor: Ganyan talaga, ang mapapait na karanasan ang magpapalakas sa iyo.

**********

Pasyente: Doc, may gamot ba kayo sa constipation? Hindi ko kasi mailabas-labas ang mga sama ng loob ko.

Duktor: Namputcha, hindi laxative ang kailangan mo. Halika, daanin na lang natin sa maboteng usapan.

**********

Pasyente: Doc, ano po ba ang sanhi ng madaling mapagod?

Duktor: Baka may cardiomyopathy o kaya ay heart failure. Sige, i-check-up na kita.

Pasyente: Hindi po ako, ‘yung boyfriend ko. Sabi niya ayaw na niya, kasi raw pagod na ang puso niya.

**********

Pasyente: Doc, meron pa bang lunas ang kalagayan ko? Lagi na lang akong pinapaasa.

Duktor: Naku ‘Te, wala ng pag-asa. Walang gamot sa tanga.

**********

Pasyente: Doc, feeling ko ako si Invisible Man. Kasi andito lang naman ako, pero bakit hindi niya ako nakikita. Hindi pa rin ako pinapansin.

Duktor: Next patient please!

**********

Duktor: Bumibigat ka. Kailangan mong tumakbo at mag-exercise.

Pasyente: Pero Doc, sabi ng misis ko takbo na raw ako ng takbo.

Duktor: Engot ka pala eh, hindi exercise yung tumatakbo sa responsibilidad.

*********

Pasyente: Doc, hirap na hirap po akong gumising.

Duktor: Ah, baka may narcolepsy ka. Sige, resitahan kita ng stimulant.

Pasyente: Magigising po ba ako sa katotohanan sa gamot na yan Doc?

Duktor: Ah meron din gamot diyan…….tadyak!

**********

Duktor: (Habang pinapakinggan ang baga ng pasyente) O clear naman ang tunog ng mga baga mo.

Pasyente: Pero Doc, sumisikip ang dibdib ko at hirap pa rin akong huminga. Lalo na kapag naaalala ko ang kumag na iyon.

Duktor: Teka, hindi Pulmonologist ang kailangan mo kundi Psychotherapist.

**********

Pasyente: Doc, may gamot ba para magka-amnesia? Gusto ko lang kasing kalimutan na siya.

Duktor: Ah, may mabisa akong gamot diyan. Heto, inumin mo na ang tabletang ito.

Pasyente: (ininom ang gamot)

Duktor: O eto na ang iyong doctor’s bill.

Pasyente: Ano ho ito? At sino ho kayo?

**********

Duktor: (Matapos i-test and vision ng pasyente) Wala namang diperensiya ang mata mo Hijo. 20/20 nga ang vision mo.

Pasyente: Pero Doc, sabi ng mga kaibigan ko nabubulag daw ako.

Duktor: Ah, meron din kaming lunas diyan: kontra-gayuma. Pero meron ding mas mura…….batok!

**********

Duktor: Hindi mabuti kung lagi mo na lang pinipigilan. Kahit ano pa man ang sabihin ng iba, mas giginhawa ka kung iyo na itong bibitiwan at papakawalan.

Pasyente: Pero Doc, hindi ko po talaga kaya.

Duktor: Kabag ang tinutukoy ko. Dapat itong pakawalan at iutot.

**********

Pasyente: Doc, ayaw ko na pong maging sanitary napkin.

Duktor: Huh? Anong ibig mong sabihin?

Pasyente: Kasi ginagawa lang akong panakip butas.

Duktor: Kahit ganyan ang kalagayan mo, taas noo pa rin. Dahil pwede pa rin “with wings.”

**********

Hanggang sa susunod na Hugot sessions na lang muli. Making Hugot like a Boss.

(*images from the web, all other materials are original)

Hugot Lines sa Quarantine

10 June 2020

6 Comments

Halos tatlong buwan na po ang quarantine sa Pilipinas. Nabubuwang na ba kayo? Sige ituloy-tuloy na natin ang magpakabuwang. Heto po ang mga hugot lines sa quarantine:

Ang tagal na nitong quarantine, sana matapos na. Para makalabas na ako at magkita na ulit tayo. Pero ang masakit kahit wala ng quarantine, hindi ka pa rin akin, at wala pa ring tayo.

**********

Dahil po sa COVID-19 ay panatilihin lang nating dumistansiya. Lalo na kung hindi naman ikaw ang kanyang mahal.

**********

Ang tagal ko rin naghintay ng ayuda at ng mga relief goods. Pero buti pa ang ayuda, dumating kahit na nade-delay. Ang hinihintay kong pag-ibig, wala pa rin. Hanggang sa dulo na lang ng walang hanggan ako maghihintay.

**********

Sabi nila para makaiwas sa pagkalat ng corona virus ay magsuot ng mask kapag lalabas. Pero naiinggit ako sa mask mo, laging nakalapat sa iyong mga pisngi at nakadampi sa iyong mga labi. Sana ako na lang ang iyong mask.

**********

Payo nila lagi raw maghugas ng kamay o kaya ay magpahid ng alkohol. Diyan magaling yung mahal ko. Siya na nga ang may ginawang mali, naghuhugas kamay pa rin. Lagi na lang nagmamalinis.

**********

Ang tagal nang walang pasok. Miss na miss ko na ang classroom. Sa classroom may batas. Bawal lumabas, oh, bawal lumabas. Pero pag nag-comply ka……….teka, teka, iba na yata ‘yon. Sorry po.

Take two:

Ang tagal nang walang pasok. Kailan kaya ulit magkakapasok? Pero hindi na bale, lagi ka namang pumapasok sa aking alaala. Ako kaya, pumapasok din ba sa iyong isipan?

**********

Wala naman akong ubo. Wala rin akong lagnat. Wala naman akong virus at hindi rin naman siguro ako mukhang virus. Pero bakit lagi ka na lang umiiwas? Dinadahilan mo na lang lagi ang quarantine.

**********

Buti pa ang mga komunidad naka-lock down. Bakit ‘yung mahal ko, kami na nga pero hindi ko pa rin siya ma-lock down? Labas pa rin ng labas at panay pa rin ang papansin niya sa iba.

Champagnebloggen: 2008 Damien Hugot Millésime

Tulad ng champagne na ito, “Daming Hugot” pa. Hanggang sa susunod na lang ulit at sana makalaya na tayo sa hugot…..este, sa quarantine.

(*photo from the net)

Nanay, Tatay, Gusto Kong Tinapay

29 April 2020

3 Comments

Noong isang araw ay nag-bake ang aking misis ng home-made pandesal (Filipino bread roll). Siguro isang magandang epekto ng staying-at-home dahil sa COVID-19 pandemic at dahil na rin sa maraming tindahan at establisyimento ang sarado, ay marami tayong sinusubukang gawin sa ating sarili (do-it-yourself) ang mga bagay na dati nating binibili lang o kaya ay ipinapagawa sa iba. Gaya ng paggawa ng tinapay.

Isa pa ay ang pagkukulay o paggugupit ng buhok. Alam kong maraming mga tao ang napipilitang maggupit ng sarili o kaya’y ipagkatiwala sa kanilang nanay, o mga asawa, o anak ang paggupit ng kanilang buhok. Hindi ko po problema ito, dahil matagal nang ako na lamang ang nagtatabas at nag-aahit ng aking buhok.

Alam kong marami pang mga DIY projects tayong sinubukan nitong mga nakaraang linggo o buwan dahil sarado ang mga suki nating negosyo. Pero mahinahong babala lang po na dahil sarado ang mga klinika ng dentista ay huwag sana nating tangkaing bunutin ang ngipin ng ating kapamilya gamit ang pliers, lalo na’t kung hindi tayo dentista.

Balik tayo sa tinapay, naging matagumpay ang eksperimento ng aking maybahay dahil lasang pandesal naman ang kanyang nilutong pandesal. Naging matayog pa nga ang naging proyekto niya dahil maliban sa plain na pandesal, nag-bake din siya ng ube-flavored pandesal.

my wife’s ube pandesal and plain pandesal

Pero pabiro kong sinabi sa aking misis na hindi authentic ang kanyang linutong pandesal. Hindi ito katulad ng mga kinagisnan kong pandesal sa Pilipinas noong ako’y bata. Ang dahilan ay malaman ang pandesal na linuto niya at hindi gaya ng mga pandesal na binibili namin sa panaderya doon sa amin sa Maynila, na kapag kinagat mo ay malutong-lutong ang labas, pero puro hangin sa loob.

Simple lang naman aking panlasa noong ako’y bata. Masaya na ako sa bagong lutong pandesal kahit pa puno ito ng hangin. Hindi pa noon uso ang mga may flavor na pandesal, gaya ng ube-flavored, o pandan-flavored, o malunggay pandesal. Plain pandesal lang ang tipo ko.

Gusto ko rin naman ng pandecoco, monay, kalihim, kababayan at putok. Hindi anghit ang ibig kong sabihin, kundi ‘yung tinapay na putok (star bread). Noong panahon ding iyon ay nauso ang tinapay na nutriban. Sa katunayan nga ay pinamimigay pa ito ng libre sa mga publikong paaralan. Natikman ko rin naman ang nutriban, pero hindi ko ito masyadong gusto.

Naalala ko rin ang laro ng mga bata habang sinasambit nila ang:

Nanay, tatay, gusto kong tinapay,

Ate, kuya, gusto kong kape,

Lahat ng gusto ko ay susundin ninyo,

Ang magkamali ay pipingutin ko.

Isang araw noong kami’y bata pa ay nag-uwi ang aking tatay ng isang mahaba at matigas na tinapay. French bread daw iyon at baguette ang tawag doon sabi ng aming tatay. Binili niya ito sa Buenos Aires. Teka, kung French bread, hindi ba dapat sa Paris at hindi Beunos Aires, Argentina? Eh kasi iyong panaderya ay nasa kalye ng Buenos Aires sa may Santa Mesa Manila, at hindi ito galing sa ibang bansa.

Sabi pa ng aming tatay ay gusto lamang niya kaming ma-expose sa mga ibang klaseng pagkain at para hindi raw kami ignorante. Pero nang amin nang kainin ang baguette – eh tinamaan ng lintik, matigas pa sa bato ang tinapay na iyan. Sabi pa namin ay maigi pang gawin itong palu-palo sa paglalaba. O pakikinabangan din ito bilang sandata at puwedeng ihambalos sa mga kaaway.

Bumili rin ng kakaibang keso ang aking tatay para raw din matikman namin ang foreign cheese. Kumbaga ay para bang social studies namin at ma-experience ang ibang kultura. Subalit nang aming tikman ang keso, hindi lang mabaho, lasang bulok pa ito! At least, sangayon sa aming ignoranteng panlasa. Inisip na lang namin na baka may amag na iyong keso.

Sa madaling salita, hindi namin nagustuhan ang baguette at ang dayuhang keso. Iyon na ang huling pagbili ng aking tatay ng French bread. Siguro sa isip isip niya, hayaan na lang niya kaming maging ignoramus.

Lumipas ang maraming taon, hindi ko inakalang ako pala ay makakabisita sa bansa ng mga croissant at baguette. Ilang buwan pa lang ang nakalipas nang aking matikman ang original na baguette. Sa totoo lang, masarap pala ito, lalung-lalo na at bagong luto mula sa isang local French bakery.

our simple French breakfast (baguette, of course!)

Tumikim rin kami ng mga kakaibang klase ng keso habang kami ay nasa dayuhang bansang iyon. Anak ng tinapay, hindi ko pa rin maintindihan ang lasa. At kahit hindi ko man sila tuluyang naibigan ay masasabi na kahit paano sila’y aking natikman.

Tungkol naman muli sa pagluluto ng aking misis, ang kanya raw next baking project ay pandecoco at siopao.

(*photos taken with an iPhone)

Tracing Vicki Belo’s Wedding Trail

21 January 2020

5 Comments

We Filipinos are fond of fairy tales. The wedding of celebrity doctors Vicki Belo and Hayden Kho in 2017 was nothing short of a fairy tale. At least in the place and setting where it happened.

(above photo taken from the web)

I was waiting for my invitation to that great event but I think the mailman misplaced it. On second thought, maybe I was not really invited.

So I did the next best thing, I visited the place where the wedding reception was held. It was in the Opera House in Paris, or also known as Palais Garnier.

This 19th century architectual masterpiece was built by Charles Garnier and opened in 1875. Today, it is home to Paris Ballet, and besides being a venue for great art performances, it is also open for visitors to tour. Well, I guess it can be rented for a wedding reception too.

It was almost closing time when we got to the Opera House, and so we did not have much time to roam, but just enough to get a feel of this grandiose place.

Here’s the majestic staircase where Belo and Hayden did their magical wedding dance.

Of course I had to climb up those steps as if I’m in a fairy tale story too. My wife and I did not dance though on those stairs for we might stumble and fall, and end up in a tragic tale instead.

Here’s the grand foyer (photo below) where the wedding banquet and tables were set up. The newly wed couple and their guests dined under these intricate painted ceilings and opulent lights.

As I said, this is an Opera House, so here’s the auditorium that can sit 2000 people and where the real magical performances are happening.

Below is an interesting Christmas tree made up of ballet shoes which was displayed during our visit. I have no idea what the golden tractor tires are for.

There is also a mystery surrounding the construction of this palatial edifice that facts and fictions are blurred. The famous tale of the “Phantom of the Opera,” a classic novel by a Frenchman, Gaston Leroux, a story that was retold in so many ways was inspired from the history of Palais Garnier.

We roamed around the halls perhaps looking for traces of Belo or perhaps searching for the phantom, until a lady with a bell called everyone still inside the opera house announcing that it was time to close. We were among the last ones who exited the place that night.

The Phantom?

I know this place was already enchanting even before Belo rented this place. Maybe someday I’ll have my birthday bash or a wedding anniversary here. Alright, I’ll dream on.

From Belo’s wedding reception place, albeit two years too late,

Pinoytransplant.

(*photos taken with an iPhone at Palais Garnier, Paris)

Pasko Sa Talyer: Isang Pag-Aala-ala

15 December 2019

2 Comments

Pasko na naman, miss ko na naman ang Pilipinas. Pitong taon na pala nang huli kaming mag-Pasko sa atin. Pero kakaiba ang aking karanasan noong huli akong mag-Pasko sa Pilipinas. Gusto ko lang itong alalahanin.

(Ang orihinal an akda ay nalathala Disyembre 2014)

*******

Disyembre 25, araw ng Pasko. Ako ay nakaupo sa isang kahoy na bangko. Sa paligid ko ay grasa, mga lumang gulong, kalas-kalas na makina ng kotse, at kalat-kalat na kasangkapang pang-mekaniko.

Ako ay nasa loob ng talyer.

Ano kamo ang ginagawa ko sa talyer sa mismong araw ng Pasko? Naghihintay! Hindi kay Santa Claus, kundi sa aming sasakyan na nasira. Ito ang aking kwento…..

Matapos ang maraming taon na lumagi sa Amerika, at matapos maranasan ang maraming “White Christmas,” kami ng aming pamilya ay umuwi upang mag-Pasko sa Pilipinas. Mula sa Maynila ay umarkila kami ng van upang dumalaw sa aming mga kamag-anak sa Ilocos Norte at Ilocos Sur.

IMG_1644

Pagkatapos naming mag-celebrate ng bisperas ng Pasko at makipag-Noche Buena sa Vigan, kami ay dapat magbibyaheng pabalik sa Maynila upang doon naman magdiwang ng araw ng Pasko kasama ng mga kamag-anak at kaibigan sa Metro Manila.

Ngunit napurnada ang aming plano. Nasira ang aming arkiladong sasakyan. May tumutulo sa ilalim ng makina. May butas daw sa karburador ng aming van.

Ginalugad namin ang buong Vigan upang humanap ng bukas na talyer, ngunit lahat ng aming puntahan ay sarado. Sino nga bang kumag ang gustong magtrabaho ng Pasko?

Naalala ko tuloy si Jose at si Maria na malapit nang manganak, noong kauna-unahang Pasko, sila ay naghahanap ng silid na matutuluyan doon sa bayan ng Bethlehem, ngunit wala silang nakita kundi isang kuwadra. Mapalad nga kami mayroon kaming tinulugan at talyer lang ang aming kailangan.

Matapos naming puntahan ang apat o limang service station at talyer, ay nakatagpo rin kami ng isang lugar na pumayag na kami ay pagsilbihan.

Sumalubong sa amin sa pinto ng talyer ay isang babaeng may kargang bata. Sabi niya ay may binili lang sa palengke ang kanyang mister, na siyang mekaniko doon sa naturang talyer.

Hindi nagtagal ay dumating na ang isang mamang nakamotorsiklo. Siya ay may bitbit na kalahating isda na lapu-lapu at iba pang rekado. Siya ang aming hinihintay na mekaniko. Pagkatapos niyang iabot ang mga pinamili sa kanyang maybahay, kami ay kanyang malugod na hinarap at inasikaso.

Hindi rin nagtagal ay sinumulan na niyang buting-tingin ang aming sirang sasakyan. Walang makikitang bahid ng pagkabugnot si manong. Sa katunayan ganado at pasipol-sipol pa ito sa paggawa, kahit amin siyang binulabog sa araw ng Pasko.

Lumipas ang isa…..dalawa…..tatlo……apat na oras……patuloy pa rin sa mano-manong pagkukumpuni ang aming mekaniko. Hindi pa rin tapos ang aming sasakyan. Hindi “White Christmas” kundi “Wait Christmas” ang nangyari sa amin.

Aaminin ko, ako ay nayamot sa kakahintay. Hindi lang siguro yamot kundi galit pa ang sumagi sa aking isip. Bakit ba nabutas ang hinayupak na karburador? Hindi ko kailangan ito! Hindi ako naglakabay ng malayo, lumipad ng eroplano, tumawid ng dagat upang mag-Pasko lamang sa talyer!

Ngunit may leksiyon yatang nais ipahatid sa akin ang Diyos sa Paskong ito.

Sa aking paghihintay, ay wala akong ibang libangan kundi magmasid sa loob ng talyer. Sa isang sulok ng talyer ay isang maliit na silid na mahigit lamang sa isang dipa ang luwag. Dito marahil nakatira ang pamilya ng aming mekaniko. Sila ay may dalawang anak. Tunay na masikip at halos kasya lang silang apat matulog doon.

Ang nakatatandang batang babae, ay marahil apat o limang taong gulang. Madusing ang kanyang kasuotan, ngunit masaya itong naglalaro sa loob ng talyer, sa gitna ng lupa at grasa. Matahimik itong gumigiling-giling sa sariling niyang tugtog at himig. Siya ay kontento sa maliit niyang mundo. Alam kaya niyang Pasko ngayon? Meron kaya siyang pamaskong natanggap?

Ang bunso naman ay halos sanggol pa lang, ay natutulog sa nakalatag na banig sa munting silid. Si Santa Claus at mga lumilipad na reindeers kaya ang kanyang panaginip? O baka naman lumilipad na ipis? Ano naman rin kaya ang napamaskuhan nito?

Habang nagtratrabaho si mister sa aming van, ay nagluluto naman si misis sa kabilang sulok ng talyer. Marahil ang kalahating lapu-lapung binili sa palengke ang kanilang pagsasalu-saluhan sa Paskong ito. Meron din naman silang konting buko salad na nasa maliit na tupperware at may isang pitchel na iced-tea rin silang handa.

Inalok pa nga ako ng buko salad at iced tea ni misis, ngunit nahiya naman ako’t akin itong tinanggihan.

Kahit kakaunti, sila ay maligaya at handa pa nilang ibahagi ang kaunting meron sila. Ako kaya? Maligaya ba ako ngayong Pasko? Hindi! Naiimbiyerna at nagmumukmok ako dahil sa nadiskaril ang aming mga plano. Sino kaya sa amin ang may tunay na ispirito ng Pasko?

Hindi kalaunan ay nagising na ang bunsong bata. Maya-maya pa ay malikot na itong pagapang-gapang sa sulok ng talyer. Nang aking tanungin kung ilang buwan o taon na ang kanilang bunsong babae, ay napapahiyang sinabi ng aming mekaniko, na lalaki at hindi babae ang kanilang bunsong anak. Nakadamit babae lamang daw ito, dahil wala silang mapasuot na damit kundi mga pinaglakihan ng kanyang ate.

Parang biglang winalis ang aking pagkayamot. Wala akong dapat ireklamo.

Hindi na nagtagal at natapos na ring kumpunihin ang aming sasakyan. Sa wakas makakabiyahe na rin kaming pabalik sa Maynila. Sa wakas matutuloy na rin ang aming selebrasyon ng Pasko!

Ngunit mas mahalaga sa lahat, ay mayroong kakaibang damdamin ang umusbong sa aking puso. May kakaibang pananaw ang nabuo sa aking isipan. Matapos sumahin ng mekaniko kung magkano ang aming babayaran, ay may bago nang ispirito ng Pasko ang naghahari sa aking katauhan.

Pinasobrahan ko ang bayad na aking inabot, sabay sambit ng “Salamat at Maligayang Pasko sa inyong pamilya.”

Abot-tenga ang ngiti ni manong, sabay bati rin ng “Merry Christmas sir! May pambili na nang bagong damit si bunso.”

Mula sa sabsaban, isinilang ang ating Manunubos. Mula sa talyer, ako’y pina-alalahanan ng tamang diwa ng Pasko.

IMG_1688

(*photos taken in Vigan, Christmas 2012)

Authentic Filipino Chair

10 December 2019

Leave a comment

My wife recently replaced our kitchen counter stools for they were worn out from years of use. The seat area had thinned out with some of the sea grass weaves torn or missing. We’re afraid that one of these days those seats might give out and we end up falling to the floor. Or worse, a visitor would fall to the floor.

When we were looking for replacement chairs, we decided to have an authentic Asian-inspired furniture. We thought that it should be made of yantok sticks, or bamboo, or rattan. Though we are not living in the Philippines anymore, we hope that our chairs will at least give us that Filipino-feel.

We have several Philippine-inspired items in our home besides my old barong that is collecting dust in the closet. We have an abaca runner on our dining table. We have capiz table plate mats that we bought from the Philippines. We also have the sungka (Filipino mancala game) that we placed atop of the center table in our living room which many of our guests are interested to learn how to play. We even have a parol made of capiz that was given to us years ago and we hang it every Christmas on our window.

So my wife searched high and low for new kitchen chairs. She looked for them in our local malls and furniture stores. She also searched the internet. If only she could visit the furniture shops at Calle Crisologo in Vigan, I believe she would. But finally she found what she was looking for.

When the chairs were delivered, I thought they were Asian- inspired alright. The stools are made of wood, almost like yantok, and the seat is made of woven strips like banig. When you move them, they even create that certain sound from our wood floor that is reminiscent of what we had in the Philippines. Beside being beautifully-crafted, they are sturdily-made as well.

However, they did not look like the popular chairs in the Philippines, the ones made of bentwood and solihiya rattan, that are so ubiquitous you can find them on every provincial home or rural carinderia. So I teased my wife that our chairs are not authentic enough or Filipino enough.

Few nights ago, when we were having dinner, I was a little excited as my wife cooked kare-kare, which we infrequently have except on rare occasions. I know the dish is rich and delicious (pamatay sa sarap), but too much and too often could be too rich for the coronaries (pamatay talaga).

We didn’t have bagoong that night, instead we had patis (fish sauce) to add to the flavor of the kare-kare. In my haste, I accidentally tipped the bowl where the patis was and it spilled into the countertop. The patis even flowed over into the new chair! Needless to say, the whole kitchen stank like patis.

Even after wiping the spilled patis, the smell lingered. The new chair smell like patis too. That might have added authenticity to the chair and I think they are now Filipino enough.

Isang Gabi sa Quezon Avenue

2 December 2019

Leave a comment

Malamig ang simoy ng hangin at magpapasko noon, mahigit dalampu’t limang taon na ang nakalipas. Namamayagpag ang mga kanta ni Jose Marie Chan mula sa kanyang album na “Christmas In Our Hearts.” Bago at hindi pa gasgas ang mga kantang ito noon. Pero alam kong kahit na hanggang ngayon, hindi pa rin kumukupas ang mga awit na ito dahil pinapatugtog pa rin sila kapag buwan na ng “Ber.”

Kakatapos ko pa lang ng medical internship at wala pa akong matinong pinagkakakitaan. Ang matalik ko namang kaibigan noo’y may maganda at matatag nang trabaho sa PAL (Philippine Air Lines). Maaring sabihin na ako ay sa PAL din noon – PALamunin. Isang gabi, niyaya niya ako at ang aking nobya (ngayo’y asawa na) na samahan siya sa kanyang pakay.

Kami ba’y mamamasko? O baka magka-karoling? Magkakaraoke kaya? Pupunta sa Boom na Boom sa CCP Complex (meron pa kaya nito ngayon)? O kaya’y hahaluglugin ang Metro Manila para hanapin ang kanyang nawawalang ninong?

Hindi po, ang sagot sa lahat ng ito. May kakaibang trip sa Pasko ang aking kaibigan. Kami raw ay magpapamudmud ng munting “aginaldo” sa mga taong nangangailangan.

Aking sinilip ang loob ng kanyang kotse at sa likod na upuan nito ay naroon ang maraming supot (plastic bag ang ibig kong sabihin at hindi ibang ‘supot’ na nasa isip mo). Laman ng mga supot ay ilang gatang bigas at mga de lata. Dahil daw nakatanggap siya ng Christmas bonus kaya ipinambili raw niya ito ng bigas at mga de latang pagkain para ipamahagi sa iba. Feeling Santa Claus lang. Napabilib ako sa kanya.

Kami ay nag-drive sa kahabaan ng Quezon Avenue at doon kami naghanap ng mga kaluluwang mabibiyayaan.

Quezon Avenue (photo from here)

Nag-park kami sa isang tahimik na parte ng kalye. Naghintay kami ng mga dadaan. Hindi nagtagal ay may isang batang paslit na dumaan. May bitbit pa yata itong cell – hindi cellphone kundi cellophane. Ano kaya ang nasa cellophane? Rugby kaya? Singhot boy pa yata siya. Subalit wala naman kaming pinipiling pamaskuhan.

Tinawag namin ang bata. Lumapit naman ito, dahil hindi naman kami mga mukhang pulis. Tinanong namin kung saan siya nakatira. Tumuro siya sa isang dako, pero baka sa ilalim lang ng tulay ito natutulog. Inabutan namin siya ng aming pamasko. Natuwa at nagpasalamat naman siya at dali-dali nang umalis.

Maya-maya pa ay dinumog na ang aming sasakyan ng mga batang palaboy. Siguro nagtawag ng kanyang katropa ang unang batang aming binigyan. Mga madudungis na mga palad ang nakalahad at naghihintay sa aming bintana. Buti na lamang at marami kaming nakasupot na ipamimigay. Matapos naming abutan silang lahat, mabilis na kaming tumakas at baka isang baranggay pa ang dumating.

Nag-drive na muli kami at sa ibang lugar naman kami nag-parking. May mga paisa-isang bata o matanda kaming nakita, ilan ay naghahalungkat ng basura. Inabutan din namin sila ng aming aginaldo.

Sa isang bahagi ng Quezon Avenue kung saan kami nag-park, ay dalawang dalagita ang lumapit sa aming sasakyan. Mukha lang silang mga teenager. Kusa silang lumapit sa aming kotse kahit hindi namin sila tinawag.

Hindi ko alam kung anong gusto nila. Siguro nakita nilang dalawa kaming lalaki na nakaupo sa harapan ng kotse. Mga kalapati kaya sila? Siguro napansin din nila ang aking girlfriend na nakaupo sa likuran ng kotse. Pinagkamalan ba nilang siya’y kalapati na aming na-pick-up? Kawawang girlfriend.

Paglapit nila sa aming sasakyan ay nagpakilala naman sila. Sila raw ay si Salbe at si Lable. Siguro Salve at Lovely ang pangalan nila, pero ang pagkakabigkas nila ay Salbe at Lable.

Hindi namin alam kung anong kwento ng buhay nila ngunit hindi na namin masyadong inusisa pa. Ano kaya ang dahilan kung bakit sila gumagala-gala sa kalsada kahit gabi na? Ano kaya ang nagtulak sa kanila para pasukin ang buhay na iyon?

Kung anumang ligaya ang inaakala nilang aming hinahanap ng gabing iyon ay hindi po ganoon ang aming balak. Sabi lang namin sa kanila na kami ay nagbibigay ng mga pamasko at ito ang nagdudulot sa amin ng ligaya. Inabutan na lang namin sila ng aming naka plastic bag na aginaldo at binati sila ng Maligayang Pasko. Tinanggap naman nila ito, at kami’y umalis na.

Iba-iba ang ating estado sa buhay. Iba-iba ang ating kalagayan sa Paskong ito. Habang ang iba sa atin ay maginhawang pahiwa-hiwa lang ng keso de bola, ang ilan nama’y nahihiwa sa mahigpit nilang pagkapit sa mga patalim. Maaring ang ilan sa atin ay palunok-lunok lang ng cherry at ubas, habang ang iba nama’y pilit na linulunok ang mapait na katotohanang sa kanila’y gumagapos.

Lumibot-libot pa kami hanggang sa maubos nang tuluyan ang aming mga pamasko. Kahit naubos na ang aming mga munting aginaldo, hindi naman naubos ang galak sa aming mga puso. At kahit mahabang panahon na ang lumipas, ito’y nagdudulot pa rin ng saya kapag aking naaalala.

Napihit ba namin ang gulong ng palad ng aming mga napamaskuhan upang ito’y magbago? Marahil hindi. Kung mayroon mang nagbago ito ay ang aming pakay at pananaw sa buhay.

Ilang mga tao pa kaya ang nag-uukay-ukay sa mga basura ngayon? Ilang mga bata pa kaya ang namamaluktot habang natutulog sa ilalim ng tulay. Ilang mga Salve and Lovely pa kaya ang gumagala-gala sa gabi?

Sana wala na.

********

(*Salamat Al at kami’y iyong isinama.)