Please come dine with me
Among the wild flowers,
Where we can forget
About etiquette and manners,
Where time we care not
Nor how good is the hostess,
In a place where you and I
Is the only thing that matters.
(*photo and set up courtesy of missus, my lifetime muse)
Alam kong hahantong sa ganito,
Hindi sa dahil hindi ko napagtanto,
Ngunit kahit pilitin ko mang itanggi,
Tuloy pa rin itong mangyayari.
Yakapin man kita nang mahigpit,
Hihilagpus ka pa rin sa aking bisig,
At ayaw man kitang bitiwan,
Takda ka pa ring lilisan.
Tinangay na nga ba ng kahapon,
O tinalikuran na ng panahon,
At wari bang ako’y iyo nang iniwan,
Sigabo ng aking kalakasan.
Habang sa salamin aking pinagmamasdan,
Ang anino na nasa aking harapan,
Anyo at kasagsagan ng kasiglahan,
Ay bakas na lamang ng nakaraan.
Ngunit hindi ko dapat ipagluksa,
Kun’di dapat pa ngang ipagsaya,
Kaibigan, minsan nating pinagsamahan,
Kaya’t paalam na, o aking kabataan.
(*thoughts as I hit half century of life; an ode, or maybe a eulogy, to my lost youth)
Pansit ay napapanis,
Hopia ay inaamag,
Alahas ay kinakalawang,
Maganda ay nalolosyang,
Katanyaga’y nabibilasa,
Lakas ay humuhupa,
Awit ay napapaos,
Kuwento ay natatapos.
Bulaklak ay nalalaglag,
Ngiti ay lumalayas,
Tangkay ay yumuyuko,
Damdamin ay natutuyo,
Araw ay lumulubog,
Hininga’y nauubos,
Panaho’y lumilipas,
Pag-ibig ma’y kumukupas.
(*photo taken and edited with and iPhone)
Akala ko’y hindi ka na kailangang lumisan,
Akala ko’y hindi mo na ako iiwan,
Akala ko’y nandito na lahat ng ‘yong kailangan,
Nguni’t meron pa rin pa lang kulang.
Tanggap kong nag-iiba ang iyong pangangailangan,
Kahit hindi ko man lubos na maintindihan,
Nguni’t tunay na pag-ibig ay hindi hahadlang,
Ang pag-alis mo ay hindi ko pipigilan.
Akin lamang pakiusap na iyong tatandaan,
Na narito lang ako at sa iyo’y nag-aabang,
Sige na, humayo ka nang mag-shopping,
Basta pasalubong ko’y aking hihintayin.
Ako’y isang magarang gintong singsing,
Mula sa Escoltang mamahalin,
At isang araw ako’y pinili,
Ng isang binatang masalapi.
Sa simbahan ako’y iminarcha,
Bitbit ng batang naka-Amerikana,
Inihatid sa harap ng dambana,
Isinuot kasabay ng pagsumpa.
Lumipas ang maraming mga araw,
Yaring pag-ibig hindi pala tunay,
Ako’y hinubad at kinalimutan,
Tambunting naging aking hantungan.
Gabi na naman, natutulog na ang araw,
Di magtatagal ako ri’y magpapahinga na,
Ngunit bago matulog, ako muna’y tatagay
Sa isang maliit na kupita, bago magpahingalay.
Mabagsik ang alkohol nitong aking tagay,
Sa bawat pagtutuos, milyon ang pinapatay,
Kahit gumuguhit at kumakagat sa lalamunan,
Tutunggain pa rin, ‘pagkat kinakailangan.
Huwag kang mabahala, sa aking adiksiyon,
Ang tagay kong tangan ay isang solusyon,
Ito’y imumumog muna at saka ko ibubuga,
Sa tagay kong mouthwash, tumba ang baktirya.
(Ang tulang ito ay nahugot galing sa baul. Ito ay kinatha at isinulat mga ilang taon nang nakaraan bago pa isilang ang blog site na ito. Dito hango ang post na “Mula Palayan Hanggang Maisan.” Inilathala para sa Buwan ng Wika.)
Sa gitna ng ginintuang palayan,
Sa parang na malayo sa kabihasnan,
Habang pastol na kalabaw ay nakahingalay,
At sa pilapil magsasaka’y tumutulay;
Ay may isang batang nangarap,
Sa ilalaim ng kawayan at alapaap,
Makatapos ng kolehiyo’t sa Maynila manirahan,
Ang matayog na mithiin niyang tangan.
Lumipas ang maraming mga araw,
Yaring bata’y sa hangarin ‘di nagbitaw,
Tinumbasan ng sikap ang mga pangarap,
Hanggang ang panaginip ay lubusang natupad.
*******
Sa gitna ng masalimuot na Maynila,
Sa makitid ngunit balisang kalsada,
Habang ibang bata’y pinupukol pitpit na lata,
At mga traysikel ay umaarangkada;
Ay may isang batang nangarap,
Sa lilim ng pader na malapad,
Magpakadalubhasa’t ibang bansa’y marating,
Ang tunay n’yang mataas na adhikain.
Lumipas din ang maraming araw,
Yaring musmos sa hangarin ‘di nagbitaw
Tinumbasan din ng sikap ang mga pangarap,
Hanggang kanyang panaginip din ay natupad.
********
Sa isang bahagi ng malawak na Amerika,
Kabila ng patuloy na ugong ng makinarya,
At kislap ng daan-daang ilaw at karatula,
Sa siyudad na walang gabi’t parating umaga;
Ay may isang batang nangarap,
Sa ilalim ng buwang maliwanag,
Sa “space shuttle” lumulan, sa himpapawid lumutang,
Ang mithiin n’yang nais makamtan.
“Bangon bunso, at sa’kiy makinig nang tapat,
Tulad ko at ng aking amang minsan ding nangarap,
Tumbasan ng sipag at pagsusumikap,
Iyong panaginip ay lubusan ding matutupad.”
Kay sarap gumising nang may kasama,
Hindi tulad noong ako’y nag-iisa,
Ngunit ‘di inakalang magkakaganito,
Mundo’y bumalikwas nang dahil sa ‘yo.
Umagang-umaga’y ‘di mapakali,
Ako’y kinikilig at nakikiliti,
Pilit pinipigil damdaming umaapaw,
Dahil nariyan ka’y napapasayaw.
Matagal ka pa ba, o aking mahal?
Mataimtim akong sa ‘yo’y naghihintay,
Sana ay pagbigyan, dahil ‘di ko na kaya,
Pakiusap lang naman, ako’y sasabog na!
Hoy! bilisan mo diyan sa banyo!
Ihing-ihi na ako!
(Ang tulang ito ay handog sa lahat ng napapasayaw sa makapigil-ihing pagmamahal.)
The fog descended and in our yard it creeps,
Shrouding the bare trees and willow that weeps,
Though the sky, nor the end of the road I see,
Yet I still can dream, and my dream I would be.
(*photos taken with an iPhone)
(Haiku is a very short form of Japanese poetry. Traditionally it has 17 syllables in 3 phrases, 5, 7, 5, respectively. I hope you enjoy the following, or better yet maybe try writing some on your own.)
Kubo
Ang pulitiko,
May mansyon. Simpleng tao?
Sa ba-haiku-bo.
*******
Syota
Seksing syota ko,
Sinimot at tinangay,
Pati ba-haiku.
*******
Gayuma
Tsurang kabayo,
Nilasing ako. Ngayo’y
Lab ng bu-haiku.
*******
Trono
Magarang trono,
Naupo ako. Surot!
Pesteng bu-haitu.
*******
Trapik
Grabeng trapik ‘to
Late na naman sa klase,
Kick-out! Hainaku!
(*image from here)
